อยากมีอายุเท่าไหร่
อ.อรรณพ เพราะไม่เห็นโทษของความไม่รู้ จึงมีแต่ความติดข้อง และต้องอยู่ไปอีกนานแสนนาน
อ.อรรณพ อย่างแรกก็คือไม่สนใจศาสนาอะไรทั้งสิ้นเลย ก็อยู่ทำมาหากินไป
ท่านอาจารย์ ไม่เดือดร้อนใจ
อ.อรรณพ ไม่เดือดร้อน
ท่านอาจารย์ ทุกข์ก็ทุกข์ไป ตายก็ตายไป แต่ว่าก่อนตาย ใครไม่มีทุกข์ ใครไม่โศกเศร้า ใครไม่เสียใจ ใครไม่ร้องไห้ ใครไม่กังวล ใครไม่เดือดร้อน
อ.อรรณพ ท่านอาจารย์ ความไม่รู้ ยังไม่พูดถึงความเห็นผิด เพราะว่าเขาก็ไม่ได้ค่อยไปสนใจในลัทธิศาสนาอะไร ไม่เอา ก็ทำมาหากินไป ทำอย่างไรให้ได้เงินเยอะๆ โดยเฉพาะถ้ายิ่งมีครอบครัว มีลูก ก็เป็นห่วงว่า เราต้องหาเงินเยอะๆ เพื่อที่จะทำให้ครอบครัวได้อยู่ได้ เขาคิดแค่นี้จริงๆ
ท่านอาจารย์ ให้เข้าใจว่า แม้การได้ฟังธรรม ก็ไม่ใช่เหตุบังเอิญ ทุกอย่างต้องมีปัจจัย คนที่ไม่มีปัจจัยที่สะสมมา ที่จะเห็นค่าของการได้เข้าใจสิ่งที่มีในชีวิต ตั้งแต่เกิดจนตายมีสิ่งที่มีจริงทั้งนั้นเลย แต่ไม่รู้สักอย่างเดียวแล้วก็ตายไป ทุกชาติเป็นอย่างนี้ กับคนที่เห็นค่าของความรู้ ความเข้าใจดีกว่า ที่จะปล่อยให้ไม่รู้ไปเรื่อยๆ ใครจะไปบอกคนที่เขาไม่มีศรัทธา ใจผ่องใสที่ไม่มีอกุศลที่มาปิดบัง และยังสามารถที่จะเห็นประโยชน์ของความรู้ด้วย เกิดมาทุกคน ทุกคนคิดว่ารู้ต้องดีกว่าไม่รู้แน่ จึงได้ไปเรียนหนังสือกัน ไม่อย่างนั้นจะเรียนทำไม แล้วก็เรียนวิชาต่างๆ นานาไป เพราะคิดว่ารู้ต้องดีกว่าไม่รู้ แต่รู้อะไรประเสริฐที่สุด รู้อย่างนั้นหรือ จะทำให้หมดทุกข์ รู้อย่างนั้นหรือที่จะไม่ต้องเกิดอีก เขาก็ต้องเกิดตายไปเรื่อยๆ บางคนก็อยากจะมีอายุยีน เท่าไหร่ดี ลองบอกสิ่
อ.อรรณพ เต็มที่เท่าที่อายุขัยของมนุษย์จะเป็นไปได้ ประมาณสักแปดสิบ ปี
ท่านอาจารย์ ฟังดูนะ ถ้าดีจริง ทำไมเอาแค่นั้นล่ะ
อ.อรรณพ เพราะรู้ว่าอยู่เกินนั้นไม่ได้
ท่านอาจารย์ เห็นไหม
อ.อรรณพ เพราะรู้ว่าอยู่เกินนั้นไม่ได้
ท่านอาจารย์ แต่ว่าอยากอยู่เกินกว่านั้นหรือไม่
อ.อรรณพ สุขภาพไม่ดี ก็อยู่แล้วเป็นทุกข์ ก็ไม่อยากอยู่นาน
ท่านอาจารย์ แสดงว่าเห็นโทษแล้วใช่หรือไม่ เอาแค่นั้นพอ ถ้าดีก็ต้องไม่พอสิ่ ต่อไปเท่าไหร่ก็ได้ ถ้าดีจริงๆ
อ.อรรณพ ถ้าไม่เจ็บไม่ป่วย เขาก็อยากอยู่ไปเรื่อยๆ
ท่านอาจารย์ เอาหล่ะ ไม่เจ็บไม่ป่วยเท่าไหร่
อ.อรรณพ ไม่เจ็บ ไม่ป่วยเท่าไหร่ ก็เอาลงตัวก็ร้อยปี
ท่านอาจารย์ เห็นโทษแล้วใช่หรือไม่
อ.อรรณพ เห็นโทษว่า
ท่านอาจารย์ จะอยู่ไปทำไม เอาแค่ร้อยเดียว ทำไมหล่ะ ในเมื่อดีจริงก็อยู่ไปสิ่ อยู่ไปเรื่อยๆ พันปี หมื่นปี หรือเท่าไหร่ก็ได้ คนในยุคก่อนอายุเท่าไหร่
อ.คำปั่น เยอะมาก แปดหมื่นปีก็มี
ท่านอาจารย์ แปดหมื่นปี อายุตั้งแปดหมื่น ยังจะอยู่ต่อหรือไม่ ถ้าเกิดในสมัยนั้น
อ.อรรณพ ถ้าไม่เจ็บไม่ป่วยก็อยากอยู่เรื่อยๆ
ท่านอาจารย์ เห็นไหม แสดงว่าความอยาก ไม่เห็นโทษ ทั้งๆ ที่ความจริงเกิดแล้วอยู่ไม่ได้ จะอายุเท่าไหร่ก็อยู่ไม่ได้ อยู่บนสวรรค์ยืนยาวยิ่งกว่านี้อีก ก็ยังอยู่ไม่ได้ เป็นพรหมในพรหมโลกนานแสนนาน ก็ยังอยู่ไม่ได้ เพราะว่าไม่มีใครสามารถที่จะเปลี่ยนสภาพธรรมได้เลย ต้องเป็นไปตามเหตุปัจจัย ก็ไม่เห็นโทษจริงๆ ของความไม่รู้ มีแต่ความอยาก แต่ทุกอย่างก็ต้องเป็นไปตามเหตุปัจจัย คือไม่รู้ต่อไป กับการที่ได้รู้ความจริง ไม่ต้องห่วง คุณอรรณพมีอายุ ไม่ใช่แค่โลกนี้โลกเดียว ชาตินี้ชาติเดียว เก้าสิบปี แปดสิบปี ยังต้องอยู่ต่อไปอีกนานแสนนาน ไม่ต้องห่วงเลย ในสังสารวัฎอีกแสนโกฏกัป ก็ต้องเป็นอย่างนี้แหละ
อ.อรรณพ ท่านอาจารย์ เวลาที่ความคิดถูก คิดชอบ ก็เกิดได้ว่า มนุษย์นี่ก็อายุช่วงแค่นี้ เทวดาที่มี เป็นผลของกุศลกรรมที่มีกำลังมีอายุมากขึ้นตามลำดับ แต่ยังไงก็ต้องตาย พระพรหมยังไงก็ต้องตาย
ท่านอาจารย์ เพราะฉะนั้นก่อนตาย ก่อนตายสำคัญกว่าหรือไม่
อ.อรรณพ สำคัญกว่า
ท่านอาจารย์ ที่จะได้รู้ ได้เข้าใจ ได้ทำความดี ได้เป็นคนดีทุกสิ่งทุกอย่าง
อ.อรรณพ ตอนนี้คือไตร่ตรองเพียงว่าได้มีโอกาสศึกษา เข้าใจพระธรรมสะสมไป ก็ดีที่สุด ส่วนที่ว่าจะอยู่ แค่ไหนนั้น ก็แล้วแต่เหตุปัจจัยที่จะเป็นไป แต่ขณะที่ได้เข้าใจพระธรรม ดีที่สุด
ท่านอาจารย์ ถ้ามีใครให้พร ให้คุณอรรณพอายุยืนแสนกัป เห็นหรือไม่ว่าจริงๆ แล้วสาระมีหรือไม่ ในการที่จะต้องเป็นอย่างนี้ ไม่พ้นไปเลย เกิดก็มีการเห็น มีการได้ยิน มีได้กลิ่น ลิ้มรส ทุกคนเหมือนกันหมดเลย เกิดมาแล้วก็ต้องเป็นอย่างนี้ แล้วก็ไม่จบสิ้นเลย แต่ถ้าสามารถที่จะรู้ความจริง แล้วก็เห็นความจริงว่าไม่ใช่เราเท่านี้ สบายในขณะที่ยังมีชีวิตอยู่ด้วย ไม่ต้องไปเดือดร้อนถึงชาติหน้า หรือชาติไหนเลย เพราะรู้ว่าไม่มีเรา ไม่มีอะไรเลย เพราะว่าทุกอย่างจากไม่มีก็มี แล้วก็เกิดขึ้นแล้วก็ดับไป เเล้วก็ไม่เหลือเลย เท่านี้เอง เท่านี้เองคือไม่มีอะไรจริงๆ นอกจากเพราะไม่รู้สิ่งที่เกิดขึ้นมี ก็หลงเข้าใจผิด หลงยึดถือในสิ่งที่ไม่มี ถ้ามีความมั่นคงเข้าใจจริงๆ ว่าไม่มีอะไร เบาสบายหรือไม่