การสนทนา ไม่ใช่เพื่อจะรู้ชื่ออภิธรรม
การศึกษา การสนทนาเพื่อให้เข้าใจสภาพธรรม ไม่ใช่เรียนเพื่อที่จะเป็นเรื่องราว เพื่อจะรู้ว่า เราเรียนชื่ออภิธรรม เรื่องชื่อจิต ชื่อเจตสิก ชื่อรูป อย่างเช่นเราสนทนากันเรื่องรูป เพื่อให้เกิดความเข้าใจจริงๆ ที่สะสมไปว่า ไม่มีอะไรที่เที่ยงและยั่งยืนเลย เมื่อวานมีเราไหม เมื่อเช้าก็ได้ ออกจากบ้านมานี่ เราจำใช่ไหมว่า เป็นเราที่ตื่นขึ้น แล้วก็เดินทางมา แต่จริงๆ แม้ในเรื่องรูป เมื่อเราเข้าใจแล้ว คำว่า “รูปะ” ก็คือแตกสลาย เกิดขึ้นดำเนินไป ชราแล้วก็ดับ เพราะฉะนั้นรูปไม่ว่าจะเป็นรูปในกายนี้ หรือรูปภายนอก โต๊ะ เก้าอี้ ที่เราสมมติว่าเป็นโต๊ะ เป็นภูเขา ก็มีรูป มีลักษณะสภาวะจริงๆ มีอายุเท่ากับจิต ๑๗ ขณะ แต่ก็เร็วมาก
เพราะฉะนั้นรูปดับไปแล้ว เมื่อวานนี้ดับไปหมดแล้ว เมื่อเช้ารูปก็ดับไปหมดแล้ว เมื่อสักครู่นาทีที่แล้วก็ดับไปหมดแล้ว เร็วกว่านั้นอีก คือ ทุก ๑๗ ขณะของจิต รูปที่มีลักษณะ มีสภาพก็แตกสลายไป เพราะฉะนั้นหาความเป็นเราไม่ได้ แม้กระทั่งรูปที่เรามีความติดข้องกันว่า รูปนี่เป็นเรา แต่เพียงแต่ว่า ปัญญาของใครจะอบรมขึ้นจนกระทั่งประจักษ์รู้ตามความเป็นจริงนั้น
ที่มา ...