การไม่ผูกพันเป็นความดีอย่างไร

ผู้ฟัง ได้ยินท่านอาจารย์กล่าวในเทป เรื่องความดี ๔ อย่างที่บอกว่าการฟังธรรมเป็นความดี ความไม่ผูกพันเป็นความดี การมักน้อยเป็นความดี แล้วถ้าไม่ผูกพัน มีวิธีไหนนอกจากสติปัฏฐาน ที่แสดงว่าไม่ผูกพันแล้วเป็นความดี

ท่านอาจารย์ ถ้าไม่ใช่สติปัฎฐาน ยังเป็นเราหรือเปล่า (ก็ยังเป็นเรา) ผูกพันหรือเปล่า

ผู้ฟัง ผูกพัน คือ จะมีขั้นทาน อาจจะคิดได้ เพราะว่าไม่ใช่เราก็เลยให้ไป อันนี้ก็ยังไม่ใช่การผูกพันใช่ไหม แต่ว่าถ้าเป็นเพียงแค่ความคิด อย่างเช่นว่าคิดถึงเพื่อน แต่ไม่อยากผูกพันเลยไม่โทรศัพท์หา

ท่านอาจารย์ ก็เป็นเรา ที่มีตัวเราที่ผูกพันกับตัวเราที่ไม่อยากโทรศัพท์หา (ก็เป็นอกุศลอยู่ดี) เพราะฉะนั้นการศึกษาธรรม เพื่อรู้ตัวของเราเองตามความเป็นจริง ขณะไหนเป็นกุศล ขณะไหนเป็นอกุศล คนอื่นมาบอกจะเชื่อมั้ย สิ่งนั้นไม่ได้เกิดกับเขาเลย เพียงแต่ได้ยินได้ฟัง แต่สิ่งนี้กำลังเกิด และลักษณะนั้นเป็นอย่างนั้น ที่สามารถจะรู้ได้ในลักษณะนั้น

ผู้ฟัง เพราะฉะนั้น ตอนเริ่มต้นคำถาม จึงถามท่านอาจารย์ว่า ระหว่างความคิดว่าเป็นกุศลกับการที่สติปัฏฐานเกิดจริงๆ ก็ต้องต่างกันแน่นอน แต่ว่าจะถูกโลภะหลอกลวงหรือเปล่า ขณะที่คิดว่าตัวเองคิดว่าเป็นกุศล เพราะไม่ผูกพัน จะเป็นกุศลจริงๆ หรือเปล่า

ท่านอาจารย์ ไม่ผูกพันกับอะไร (กับสิ่งที่ปรากฏทางตา) และไม่ผูกพันกับตัวเองหรือเปล่า (จนกว่าสติปัฏฐานจะเกิด) ก็ยังผูกพันอยู่ ก็ยังมีความเป็นเราอยู่

ผู้ฟัง เพราะฉะนั้นก็ยังเป็นเพียงการเสแสร้งอยู่ใช่ไหม

ท่านอาจารย์ ไม่ต้องไปเสแสร้ง จริงเลย ว่าผูกพันก็คือยังไม่รู้ลักษณะของสภาพธรรมตามความเป็นจริง

ผู้ฟัง ไม่ต้องมาทำเป็นไม่ผูกพัน

ท่านอาจารย์ แน่นอน มีประโยชน์อะไร ทำเป็น มีประโยชน์อะไร ไม่ตรงแล้ว มีความเป็นเราซ้อนเข้าไปอีก ถูกต้องไหม ตอนที่ไม่ผูกพันก็ยังเป็นเรา แล้วยังไปผูกพัน เสแสร้งเข้ามาอีก