จุดประสงค์ของการบรรยายธรรม

ที่ยังคงมีการบรรยายธรรมเรื่องต่างๆ ต่อมาเรื่อยๆ ก็เพื่อจะเป็นประโยชน์เกื้อกูลแก่การที่สติจะระลึกรู้ลักษณะของสภาพธรรมที่กำลังปรากฏ

เพราะฉะนั้น ทุกเรื่องที่บรรยายก็เป็นแต่เพียงแต่ละเรื่องพอเป็นสังเขป ที่จะให้ท่านผู้ฟังเป็นผู้ที่พิจารณาในเหตุผล เพื่อที่จะได้ศึกษาค้นคว้าต่อไปด้วยตนเอง เพราะเหตุว่าการศึกษาพระธรรมไม่จบ ไม่ว่าในการศึกษาจากอรรถกถาหรือจากพระไตรปิฎก เพราะเพียงในพระสูตรเดียวก็มีเรื่องที่จะต้องคิด หรือมีเรื่องที่จะต้องเข้าใจ มีเรื่องที่จะต้องโยงไปถึงธรรมอื่นๆ ซึ่งถ้าอ่านพระสูตรก็จะโยงไปถึงพระอภิธรรมด้วย หรือว่าถ้าพูดถึงเรื่องกรรม ก็จะต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องของกุศลจิต อกุศลจิต ซึ่งเป็นเหตุซึ่งทำให้เกิดวิบากจิตต่างๆ ซึ่งเป็นผล

เพราะฉะนั้นการบรรยายแนวทางเจริญวิปัสสนา ก็คงจะจบวันหนึ่งวันใดก็ได้ แล้วที่ยังคงบรรยายเรื่อยๆ ต่อมา ก็เพื่อที่จะเพียงเกื้อกูลให้สติระลีกรู้ลักษณะของสภาพธรรมเท่าที่สามารถจะเป็นไปได้ ถ้ามีความรู้ความเข้าใจในธรรมอื่นๆ ประกอบก็ย่อมจะทำให้มีปัจจัยซึ่งเป็นสังขารขันธ์ ซึ่งจะทำให้เข้าใจลักษณะของสภาพธรรมโดยสภาพที่เป็นอนัตตา ไม่ใช่ตัวตน ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา ทุกขณะที่กำลังเห็น กำลังได้ยิน กำลังได้กลิ่น กำลังลิ้มรส กำลังรู้สิ่งที่กระทบสัมผัส กำลังคิดนึก