ภวังคุปัจเฉทะเป็นทวารของมโนทวารวิถีจิต

ขณะใดที่ไม่เห็น ไม่ได้ยิน ไม่ได้อาศัยตา หูจมูก ลิ้น กาย แต่ใจก็ยังคิดนึกได้ เวลาที่ใจคิดนึกไม่ได้อาศัยตา แต่อาศัยภวังคุปัจเฉทะดับไป เพราะเหตุว่าถ้ายังคงเป็นภวังค์อยู่ วิถีจิตเกิดไม่ได้เลย เพราะฉะนั้นภวังคุปัจเฉทะเป็นทวารของมโนทวารวิถีจิต คือคิดนึก ขณะคิดไม่ได้อาศัยตา หู จมูก ลิ้น กาย แต่อาศัยใจ ที่ไม่ใช่ภวังค์อีกต่อไป ต้องเป็นภวังคุปัจเฉทะก่อน และมโนทวาราวัชชนจิตจึงเกิดขึ้น นึกถึงอารมณ์หนึ่งอารมณ์ใดก็แล้วแต่ และจิตที่เกิดสืบต่อก็มีอารมณ์นั้น โดยเป็นกุศลจิต หรืออกุศลจิตที่คิด