ที่จะรู้คือรู้สิ่งที่มี

ผู้ฟัง จิตเป็นสภาพรู้ นามธรรมคือเจตสิกก็เป็นสภาพรู้เหมือนกัน แต่ขณะที่สติเกิดระลึกรู้ลักษณะของเจตสิก เขาจะมีลักษณะเฉพาะของเขา แต่ก็เป็นสภาพรู้ แต่ตรงนั้นลักษณะของสภาพรู้ไม่ได้ปรากฏ แต่ปรากฏเป็นลักษณะเฉพาะตัวของเจตสิก เช่น โทมนัส โสมนัส ก็จะปรากฏในลักษณะนั้น ซึ่งต่างกับสภาพรู้

ท่านอาจารย์ ไม่ต้องเรียกชื่อ แต่เป็นลักษณะที่โทมนัส และจะไม่เป็นสภาพรู้ได้อย่างไร เพราะมีลักษณะเป็นความรู้สึก

ผู้ฟัง ไม่มีอะไรมากไปกว่า อะไรปรากฏก็ระลึกรู้ ตามสภาพที่ปรากฏ

ท่านอาจารย์ ถ้าไม่ระลึกก็ดับแล้ว เพราะฉะนั้น ที่จะรู้ก็คือรู้สิ่งที่มี ซึ่งเกิด - ดับ นั่นเอง ไปทำอย่างอื่นแล้วรู้อะไร จะรู้สิ่งที่กำลังปรากฏไหม ในเมื่อไปทำอย่างอื่น