กุศลเป็นเรื่องละหรือเรื่องได้

กุศลเป็นเรื่องละ ไม่ใช่เรื่องได้ นี่ก็ต่างกันแล้วใช่ไหมคะ กุศลคือขณะใดที่ไม่มีโลภะ ไม่มีโทสะ ไม่มีโมหะ จึงเป็นกุศล แต่ขณะใดที่ต้องการ ขณะนั้นจะไม่ใช่กุศลเลย

นี่เป็นเรื่องละเอียดที่ต้องแยกแม้แต่ในขั้นของการฟัง ลักษณะของโลภะ ความติดข้องต้องการไปหมดทุกอย่าง ต้องการแม้กุศล ถ้าถามใครๆดู จะบอกว่าอยากได้กุศล หรือจะพูดอีกแบบคืออยากได้บุญ ทำไมเอาของไปถวายพระ ก็อยากได้บุญ อะไรๆ ก็อยากได้บุญ โดยที่ไม่ทราบ จนกระทั่งถามว่า ทำอย่างนี้เป็นบุญไหม คือไม่รู้จักบุญ แต่อยากได้บุญ และคิดว่าที่ทำไปนั้นเป็นบุญ

นี่ก็แสดงให้เห็นถึงความละเอียดที่จะต้องสะสางตั้งแต่ขั้นต้น ให้เข้าใจจริงๆ ว่าบุญคือจิตที่ดีงาม จิตที่ดีงามก็คือขณะที่ไม่มีโลภะ ไม่มีโทสะ ไม่มีโมหะ ไม่มีอกุศลใดๆ ทั้งสิ้น ไม่ริษยา ไม่ตระหนี่ ทุกอย่างหมด ขณะใดที่จิตใจสะอาดประกอบด้วยสภาพจิตที่ดี ขณะนั้นถึงจะเป็นกุศล หรือเป็นบุญ

เพราะฉะนั้นถ้ามีการอยากได้ ขณะที่อยากได้ สภาพที่กำลังอยากได้ไม่ใช่บุญ เพราะฉะนั้นจะกล่าวว่าได้บุญ จะได้บุญแล้วก็ทำ เพราะต้องการได้บุญ ขณะนั้นเป็นอกุศลแน่นอน จะเป็นบุญไปไม่ได้