เป็นผู้ตรงต่อปัญญาตนเอง

เพราะฉะนั้นเรารู้ว่า ขณะใดหลงลืมสติ ขณะใดมีสติ ขณะใดปัญญายังไม่เพิ่มขึ้น ขณะใดปัญญาค่อยๆ รู้ขึ้น เพราะฉะนั้นผู้นั้นเป็นผู้ที่ตรง เป็นผู้ที่รู้ตัวเอง ไม่ต้องไปอาศัยคนอื่นมาบอกว่า เราได้ปัญญาขั้นนั้นขั้นนี้ เพราะนั่นไม่จริง คนอื่นจะมารู้จิตใจของเราไม่ได้ รู้ปัญญาของเราไม่ได้ แต่เราเองเรารู้ว่า ขณะนั้นสติเกิดหรือหลงลืมสติ และเมื่อสติเกิดแล้ว ปัญญารู้หรือยัง ถ้าปัญญายังไม่รู้ ก็ค่อยๆ พิจารณาจนกว่าจะรู้ขึ้น ถ้าเรารู้ จะกลายเป็นความไม่รู้ไม่ได้ แต่กว่าจะรู้ ต้องค่อยๆ รู้ขึ้น เหมือนความชำนาญ ตอนแรกๆ จะให้ชำนาญทันทีไม่ได้ ต้องค่อยๆ เพิ่มขึ้นทีละน้อย จนกระทั่งในที่สุดเวลาชำนาญแล้ว เราก็ไม่มีความสงสัยเลย