แก้ตัวเอง ไม่ใช่แก้คนอื่น

สิ่งหนึ่งซึ่งสังคมแก้ไม่ได้ก็คือ สังคมพยายามแก้คนอื่น โดยที่ไม่แก้ตัวเอง เช่นเดียวกัน ที่จะได้ยินได้ฟังบ่อยๆก็คือว่า ปัญหาของชีวิต ปัญหาของบ้านเมือง ปัญหาของโลก ปัญหาอะไรก็ตาม ปัญหาเศรษฐกิจ ปัญหาสังคม มีทางเดียวที่จะแก้ได้คือ พระพุทธศาสนา คำนี้คงจะได้ยินกันบ่อยมากจากคนที่อยู่ในวงการศาสนา หรือแม้คนที่ไม่ได้อยู่วงการศาสนา แต่เป็นชาวพุทธ แต่ก็ถามว่าแล้วจะศึกษาไหม พยายามให้คนอื่นศึกษา มีความจำเป็นมาก มีประโยชน์มากต้องศึกษา แล้วถามว่าคนที่พูดศึกษาหรือเปล่า ถ้าคนที่พูดไม่ได้ศึกษา จะไม่มีประโยชน์เลย เพราะเหตุว่าต้องการให้คนอื่นศึกษาเหมือนกับการแก้คนอื่นให้ดีอย่างนั้นดีอย่างนี้ แต่ว่าตัวเองเคยเห็นอกุศลของตัวเองไหม ถ้ายังไม่เห็นอกุศลของตัวเอง ไม่มีทางที่กุศลจะเจริญขึ้น แต่ถ้าได้ฟังพระธรรมมากๆโดยเฉพาะส่วนละเอียด น่ากลัวอกุศลเหลือเกิน เพราะว่ามีอกุศลหลายระดับขั้น อกุศลอย่างหยาบเป็นเหตุให้เกิดกายทุจริต วจีทุจริต ทางกายมีการประหัตประหาร มีการเบียดเบียนยึดถือทรัพย์ที่เป็นของคนอื่นที่คนอื่นไม่ได้ให้ ทางวาจาก็มีกิเลสขั้นหยาบที่ทำให้พูดสิ่งที่ไม่จริง คำพูดที่น่าฟังกับคำพูดที่ไม่น่าฟังเกิดจากจิตที่ต่างกัน คำพูดหยาบต้องเกิดจากอกุศลจิตที่มีกำลังมาก แล้วก็เปลี่ยนมาเป็นคำพูดที่แสดงถึงความสำคัญตน ก็ยังเป็นอกุศลที่มีกำลัง ตรงกันข้ามกับความอ่อนโยนของจิตใจ หรือความมีเมตตาหรือมีความเป็นเพื่อน มีความหวังดีจริงๆ นี่เป็นเรื่องธรรมทั้งหมดซึ่งเมื่อศึกษาแล้ว เราจะสนใจที่จะรู้จักตัวเอง แล้วก็รู้ว่าอกุศลมีมากแค่ไหน เห็นโทษเห็นภัยของอกุศล แล้วก็ขัดเกลา นี่คือประโยชน์ของพระธรรม