พระสารีบุตรเปรียบตนเหมือนลูกจ้างรอหมดเวลางาน

ข้อความในขุททกนิกาย สารีปุตตเถรคาถา ข้อ ๓๙๖ ท่านพระสารีบุตรกล่าวคาถาว่า

เราไม่ยินดีต่อความตาย และชีวิต เราเป็นผู้มีสติสัมปชัญญะ จักละทิ้งร่างกายนี้ไป ไม่ยินดีต่อความตาย และชีวิต เหมือนลูกจ้างรอให้หมดเวลาทำงานฉะนั้น

นี่คือพระภิกษุที่เป็นพระอรหันต์ แล้วก็เห็นว่า การที่จะต้องเห็น คือ กิจชนิดหนึ่งซึ่งเป็นการงานอย่างหนึ่ง การที่จะได้ยินก็เป็นกิจอีกชนิดหนึ่ง นิดหนึ่ง การได้กลิ่นก็เป็นกิจอีกชนิดหนึ่งซึ่งจะต้องเกิดขึ้นได้กลิ่น การลิ้มรสก็เป็นกิจอีกชนิดหนึ่งซึ่งจะต้องเกิดขึ้นลิ้มรส ทุกวันๆ ลิ้มรส เช้า สาย บ่าย ค่ำ แล้วแต่ว่าจะลิ้มรสขณะใด ทางกายที่กระทบสัมผัสก็เป็นกิจการงานหน้าที่ที่จะต้องรู้เย็นหรือร้อน อ่อนหรือแข็ง ตึงหรือไหว เหมือนลูกจ้างรอให้หมดเวลาทำงานสำหรับผู้ที่เป็นพระอรหันต์

สำหรับผู้ที่ยังมีกิเลส ก็ไม่ได้รออย่างนี้ ใช่ไหมคะ รอว่าพรุ่งนี้จะเห็นอะไร จะได้ยินอะไร จะลิ้มรสอะไร จะมีกิจการงานอะไร เพราะฉะนั้นก็แสดงให้เห็นว่า ผู้ที่หมดกิเลสกับผู้ที่มีกิเลสรอต่างกัน