ขณะที่สติเกิดเป็นการน้อมนมัสการพระพุทธเจ้า

ขณะที่สติเกิด ระลึกรู้ลักษณะของสภาพธรรมที่กำลังปรากฏ เกิดความปีติ ผ่องใส่ น้อม นมัสการ พระผู้มีพระภาค ได้ ในขณะนั้น เป็นกุศล เป็นสมถะ เป็นพุทธานุสติ แล้วสติก็ระลึกรู้ลักษณะสภาพธรรมที่กำลังปรากฏ ในขณะนั้น ว่า ไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่ตัวตน ไม่ใช่บุคคล เป็นสภาพของความผ่องใสของจิต เป็นสภาพลักษณะของความสงบของจิต ซึ่งผู้อบรมเจริญสติปัฏฐาน นี่คะ ปัญญาจะต้องรู้ชัดในลักษณะของสภาพธรรมที่กำลังปรากฏ แล้วแต่ว่าสภาพธรรม ในขณะนั้น จะเป็นอย่างไร เวลาที่ความผ่องใส ความสงบ อย่างนั้นเกิดขึ้น ปัญญารู้ในลักษณะของสภาพธรรมที่เป็นกุศล ที่เป็นความสงบ ที่เป็นความผ่องใส แล้วก็เข้าใจว่า สมถะ คือความสงบนั้น คือขณะที่ปราศจากโลภะ โทสะ โมหะ ประกอบด้วยปัญญาที่รู้ว่า สงบเพราะอะไร เพราะฉะนั้น ถ้าเริ่มมีความสงบเกิดขึ้น แล้วสติระลึกรู้ในลักษณะของความสงบนั้น แล้วก็ความสงบอาจจะมีกำลังเพิ่มขึ้นก็ได้ แล้วแต่เหตุ แล้วแต่ปัจจัย ท่านผู้ฟังก็จะเห็นได้ว่า ต่างกับขณะที่ ไปจดจ้อง ท่องบ่น ด้วยความไม่รู้ ด้วยความไม่เข้าใจ แต่เต็มไปด้วยความต้องการ ที่จะจดจ้อง ท่องบ่นในขณะนั้น