แทนที่จะคิดในอกุศล ก็อบรมเจริญความคิดที่เป็นกุศล

ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเมตตา อุเบกขา กรุณา มุทิตา สติสามารถที่จะแทรกไปในอารมณ์ทั้งปวงได้ระลึกรู้ลักษณะของนามของรูปในขณะนั้นได้ ไม่ใช่บังคับว่า อย่าคิด อย่ารู้เรื่อง อย่ารู้ความหมาย ในพระไตรปิฎกไม่มีอย่างนั้น จิตของใครที่จะห้ามไม่ให้คิด เป็นไปไม่ได้ แต่แทนที่จะคิดเป็นอกุศล ก็ให้เจริญอบรมในทางกุศล เพราะฉะนั้นจะเห็นได้ว่า พระผู้มีพระภาคตรัสให้พระโสดาบันบุคคลระลึกเป็นไปในพุทธานุสติ ธรรมานุสติ สังฆานุสติ เพราะรู้ว่าการคิดนึก ยับยั้งไม่ได้ ห้ามไม่ให้คิดไม่ได้ แต่ว่า สิ่งใดที่ควรระลึก คือ พุทธานุสติ ธรรมานุสติ สังฆานุสติ และการที่เป็นผู้มีปกติเจริญสติ ก็ทำให้สติระลึกรู้ลักษณะของนามของรูปในขณะนั้นตามความเป็นจริงได้ แล้วก็ละคลายกิเลสได้มากขึ้น แต่ไม่ใช่ไปให้บังคับไม่ให้รู้ ให้รู้แค่สี ให้รู้แค่เสียง ไม่ให้รู้ความหมาย ไม่ให้คิดนึก ไม่ให้ชอบไม่ชอบอย่างนั้น