เสวยความรู้สึกไม่รู้สึกตัว มีปกติไม่เห็นธรรมเครื่องสลัดออก

ในคราวที่แล้วได้กล่าวถึง สังยุตตนิกาย สฬายตนวรรค ปหานสูตร ที่ว่า

ราคานุสัยนั้นย่อมมีแก่ผู้เสวยสุขเวทนา ไม่รู้สึกตัวอยู่ มีปกติไม่เห็นธรรมเป็นเครื่องสลัดออก ปฏิฆานุสัยย่อมมีแก่ภิกษุผู้เสวยทุกขเวทนา ไม่รู้สึกตัวอยู่ มีปกติไม่เห็นธรรมเป็นเครื่องสลัดออก

วันหนึ่งๆ ก็มีความรู้สึกเป็นสุขบ้าง เป็นทุกข์บ้าง แต่เพราะหลงลืมสติ ไม่ระลึกรู้ลักษณะของเวทนาความรู้สึกที่เป็นสุขในขณะนั้นที่หลงลืมสติ ก็มีราคานุสัยเกิดทุกขณะ เพิ่มพูนสะสมต่อไปเรื่อยๆ ขณะที่พอใจสิ่งหนึ่งสิ่งใด หรือว่ามีความรู้สึกเป็นสุขเพลิดเพลินไป ในอารมณ์หนึ่งอารมณ์ใด แล้วไม่ระลึกรู้ลักษณะของเวทนาในขณะนั้น ก็ย่อมจะสะสมพอกพูนราคานุสัย ความรู้สึกที่จะทำให้เพลิดเพลินพอใจหมกมุ่นต้องการในอารมณ์นั้นต่อไปเรื่อยๆ นี่ก็แสดงว่า เพราะเหตุใดผู้ที่เจริญสติจึงจำเป็นที่จะต้องระลึกรู้ลักษณะของเวทนาด้วย ไม่ใช่ว่าไม่ระลึกรู้ แล้วก็สามารถที่จะรู้แจ้งอริยสัจจธรรมได้