เป็นผู้รู้ชัดว่าเสวยเวทนาใด

เพราะฉะนั้น ถ้ามีสุขเวทนาก็ไม่หลงลืมสติ แต่รู้ชัดว่าเสวยสุขเวทนา ถ้ามีอกุศลกรรมทำให้อกุศลวิบากเกิดขึ้น ก็รู้ชัดว่าเสวยทุกขเวทนา ไม่ว่าจะเป็นสุขกาย สุขใจ ทุกข์กาย ทุกข์ใจ อทุกขมสุข ความรู้สึกเฉยๆ ก็เป็นสภาพธรรมที่เกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัยที่สติควรระลึกเพื่อรู้ชัด แล้วก็ละการยึดถือว่าเป็นตัวตน

ตามปกติธรรมดา อย่าไปบังคับว่าจะเลือกเอาแต่สภาพทุกขเวทนา สุขเวทนาไม่ให้มี ไม่ให้เกิด ไม่ให้รู้ ไม่ได้ เป็นปกติธรรมดา จึงจะไม่ใช่ตัวตน ไม่เช่นนั้นก็จะเป็นตัวตนที่เจาะจง มีความต้องการที่จะรู้นามนั้นรูปนี้ แต่ว่าไม่ใช่การรอบรู้ ไม่ใช่การรู้ทั่ว