เป็นความละเอียดของผู้ปฏิบัติที่จะต้องสำเหนียกเพิ่มขึ้น

แล้วแต่การสำเหนียก แล้วแต่การพิจารณาความละเอียดของผู้ปฏิบัติ เพราะว่าในประการต้น เสวยสุขเวทนาก็รู้ เสวยทุกขเวทนาก็รู้ เสวยอทุกขมสุขเวทนาก็รู้ นี่ยังเป็นเรื่องทั่วๆ ไป ตามกำลังของสติที่จะระลึกได้ ยังไม่รู้ละเอียด แต่ว่าขณะใดที่เป็นสุขเวทนาก็ระลึกรู้ว่าเป็นนามธรรมชนิดหนึ่ง ไม่ใช่ตัวตนไม่ใช่สัตว์บุคคล เวลาที่ทุกขเวทนาเกิดขึ้นปรากฏ สติก็ระลึกรู้ว่าไม่ใช่ตัวตนไม่ใช่สัตว์ไม่ใช่บุคคล ส่วนการที่จะรู้ละเอียดมากกว่านั้นก็เป็นความละเอียดของผู้ปฏิบัติที่ต้องสำเหนียกสังเกตมากขึ้น แล้วก็พิจารณารู้ทั่วขึ้น