ถ้ามัวห่วงว่าบารมียังไม่ถึง ก็ไม่ได้เจริญสติปัฏฐานกันพอดี

รู้ได้อย่างไรว่าบารมีถึงหรือไม่ถึง เป็นห่วงบารมีอีกแล้ว ถ้าห่วงโน่นห่วงนี่ก็ไม่ต้องเจริญสติปัฏฐานกัน ขณะใดที่สติระลึกรู้ลักษณะของนามของรูป บ่อยขึ้น มากขึ้น ชินขึ้น และมีญาณเกิดขึ้น ก็เป็นผู้ที่ได้สะสมมามาก แต่ถ้าขณะนั้นไม่มีสติ และไม่รู้ลักษณะของนามของรูป ก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นอย่างไร ผู้เจริญสติปัฏฐาน เป็นผู้ที่รู้จักตนเองถูกต้องชัดเจนตามความเป็นจริง ไม่ว่าท่านจะเกิดปัญญารู้ชัดในลักษณะของนาม และรูปบ้างแล้วหรือยัง มากขึ้นหรือยัง ชัดเจนขึ้นหรือยัง ทั่วหรือยัง ละคลายบ้างแล้วหรือยัง ท่านก็เป็นผู้ที่รู้ดีกว่าคนอื่น แล้วก็ไม่ควรที่จะไปห่วงนั่นห่วงนี่เพราะเหตุว่าเรื่องของมหาสติปัฏฐาน ทุกหมวด ทุกบรรพก็เป็นเรื่องที่แสดงให้ท่านระลึกว่า เจริญสติทันที หรือว่าระลึกรู้ลักษณะนามรูปที่กำลังปรากฏทันที โดยสภาพที่ไม่ใช่ตัวตน ไม่ใช่ให้คำนึงถึงเรื่องอื่น