จูฬราหุโลวาทสูตร ในมัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์

มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ จุฬราหุโลวาทสูตร มีข้อความว่า

ครั้งนั้นพระผู้มีพระภาคประทับ ณ พระวิหารเชตวัน ทรงพระดำริว่า ท่านพระราหุลมีธรรมที่บ่มวิมุตติแก่กล้าแล้ว พึงแนะนำท่านพระราหุลในธรรมที่สิ้นอาสวะยิ่งขึ้นเถิด เมื่อเสด็จกลับจากบิณฑบาต ภายหลังพระกระยาหารแล้ว ได้ตรัสให้ท่านพระราหุลถือผ้ารองนั่งเข้าไปยังป่าอันธวัน เพื่อพักผ่อนกลางวันกัน ทรงแสดงธรรมเรื่องตา รูป จักษุวิญญาณ เป็นต้น ไม่เที่ยง ทั้ง ๖ ทวาร นอกจากนั้น ทรงแสดงทั้งเวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณที่เกิดเพราะผัสสะนั้นๆ ว่าไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา

เมื่อท่านพระราหุลได้ฟังพระธรรมที่พระผู้มีพระภาคทรงแสดง ท่านก็บรรลุเป็นพระอรหันต์

จะเห็นได้ว่า ผู้ที่เป็นเนยยบุคคลนั้นต้องเจริญสติมาก ที่จะไม่รู้นาม ไม่รู้เวทนานุปัสสนา หรือว่า จิตตานุปัสสนานั้น เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้