ความเข้าใจเป็นสิ่งที่จะต้องพิจารณาอยู่เรื่อยๆ

เพราะฉะนั้นความเข้าใจเป็นสิ่งที่จะต้องพิจารณาอยู่เรื่อย ๆ เพื่อที่จะให้ละคลายการยึดถือสภาพธรรมว่า เป็นตัวตน แม้ในขั้นของการฟัง แม้ในขั้นของการที่จะเกิดกุศลขั้นต่าง ๆ เพื่อที่จะได้เกื้อกูลให้สติปัฏฐานเกิดขึ้น และน้อมศึกษารู้ลักษณะของสภาพธรรมที่เป็นนามธรรมและรูปธรรม ซึ่งไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน เพราะว่าผู้ที่สติปัฏฐานยังไม่มีกำลัง จะเห็นได้ว่า ความเป็นตัวตนยังมีกำลังมาก ไม่ว่าจะในขณะที่เห็น ในขณะที่ได้ยิน ในขณะที่รังเกียจอกุศล ในขณะที่ต้องการกุศล ก็เป็นไปตามกำลัง คือ การยึดถือสภาพธรรมว่า เป็นเรา เป็นกุศลของเรา เป็นอกุศลของเรา เพราะฉะนั้นทางเดียวที่จะดับความเป็นตัวตน ความเป็นเรา ความเป็นของเราได้ ก็ด้วยการพิจารณาจนมีความเข้าใจที่มั่นคง และเจริญสติปัฏฐาน และแม้สติปัฏฐานไม่เกิด ก็รู้ว่ามีปัจจัยของกุศลขั้นอื่น ๆ ที่จะเกิด โดยที่ว่าไม่เป็นผู้ที่ติดในกุศล มิฉะนั้นแล้วโลภะนี้จะทำให้มีความต้องการ มีความพอใจ มีความอยากได้ในกุศล ถ้าเป็นอย่างนั้น กุศลนั้นไม่เป็นบารมี เพราะยังเป็นช่องรั่วที่จะทำให้กุศลเหล่านั้นไม่ถึงความสมบูรณ์เต็มที่ ที่จะทำให้สติปัฏฐานสามารถประจักษ์ได้ว่า กุศลนั้น ๆ ไม่ใช่ตัวตน ไม่ใช่สัตว์ บุคคล