โลกนี้ไม่ปรากฏในขณะที่เป็นภวังคจิต

เวลาที่เป็นภวังคจิต ไม่ได้รู้อารมณ์ทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย ทางใจก็ไม่ได้นึกคิด เพราะเหตุว่าถ้าคิดนึกหรือถ้าฝัน เป็นมโนทวารวิถีจิต ไม่ใช่ภวังคจิต

เพราะฉะนั้นเวลาที่เป็นภวังค์จริง ๆ โลกนี้ไม่ปรากฏ อย่าลืมค่ะ โลกนี้ไม่ปรากฏเลย ความสำคัญที่คิดว่า เป็นบุคคลนี้ในโลกนี้ แล้วจะอยู่ในโลกนี้อีกนานสักเท่าไร เป็นไปในขณะที่นึกคิดถึงเรื่องในโลกนี้ ซึ่งเป็นวิถีจิต แต่เวลาที่เป็นภวังคจิต ไม่มีการรู้อารมณ์ต่าง ๆ ของโลกนี้เลย โลกนี้ไม่ปรากฏเลย

เพราะฉะนั้นในขณะนั้นมีอนุสัยกิเลส ไม่ใช่ว่าไม่มีกิเลส