ชัยชนะที่แท้จริงคือชนะกิเลสของตนเอง

ถ้าสมมติว่า เราอยากชนะใครสักคนหนึ่ง ทั้งๆ ที่เป็นสิ่งที่ไม่ดีเลย และเราก็สามารถชนะได้จริงๆ แต่เราคิดว่า เราชนะจริง แต่ทางพระธรรมไม่ได้แสดงเลยว่า นั่นชนะจริง เพราะเหตุว่าถ้าเป็นไปด้วยความโกรธ หรือถ้าเป็นไปด้วยความเห็นแก่ตัว เราไม่ได้ชนะใครเลย เราแพ้กิเลสของเราเอง และความเห็นแก่ตัวของเราจะไม่หยุดอยู่เพียงแค่นั้น จะมีความเห็นแก่ตัวเพิ่มขึ้นๆ และจะมีความต้องการชนะเพิ่มขึ้นๆ แต่ถ้าเราเป็นผู้แพ้ต่อเหตุผล ไม่มีใครชนะเป็นตัวตน แต่ว่าเหตุผลเป็นสิ่งที่สำคัญ และเป็นสิ่งที่ทุกคนควรจะยอมแพ้ ถ้าเป็นเหตุผลที่ถูกต้อง หัดให้เราเองเป็นผู้ที่มีเหหหตุผลมากขึ้น แทนที่จะเป็นผู้ต้องการชนะ แล้วไม่มีเหตุผล

เพราะฉะนั้นก็เป็นเรื่องที่พระธรรมจะสอนให้เราแก้ตัวเอง และรู้จริงๆ ว่า ความสุขจริงๆ นั้นอยู่ที่ตัวเรา บางทีเราอาจจะคิดว่า เราชนะคนอื่น แล้วเราพอใจ แต่ในขณะเดียวกัน ความกระหยิ่ม ความสำคัญตน ความทะนงตนจะเพิ่มขึ้น จนในที่สุดเราไม่ยอมแพ้ใครเลย ขณะนั้นเราจะต้องเป็นทุกข์มาก เพราะเหตุว่าไม่มีทางที่เราจะเป็นคนชนะตลอดกาลไปได้