ถูกกิเลสเผาอยู่โดยไม่รู้ตัว

คุณหญิงณพรัตน์ ท่านอาจารย์เขียนบอกว่า “ความคิดของตัวเองกำลังหลอกตัวเองอยู่ ตัวเองกำลังถูกหลอก” ดิฉันก็เลยหัวเราะออกมา ที่ดิฉันโกรธเขา ๓ วัน เพราะความคิดของดิฉันทั้งหมด ทั้งโทสะ ทั้งมานะ ดิฉันได้สติมาเพราะได้มาทราบธรรมอันนี้ ตรงกับที่คุณบงพูด แต่แล้วก็คิดว่าเพื่อนอีกหลายคนที่เกิดโทสะ หรือมานะขึ้นจากเหตุการณ์ต่างๆ กัน อย่างดิฉันนี่รักคุณยาย มาว่าคนที่เรารักไม่ได้ ผู้ที่ว่าเป็นผู้ที่ดิฉันอุปการะ เพราะฉะนั้นมันหนัก แต่ดิฉันไม่ได้ว่ากล่าวเขาเลย เป็นแต่เพียงคิดอยู่ในใจ ๓ – ๔ วัน คิดแล้วคิดอีก คนนี้ไม่มีความกตัญญู ดิฉันจะตัดเงินเดือน คือ กุศลที่ทำไว้ให้หมดไปเลย เพราะกิเลสอันนี้ พอมาได้อันนี้ ความคิดของเราเอง คิดถึงคุณยายตั้ง ๗๐ ปีมาแล้ว ก็ยังไปโกรธเขา เขาเองไม่รู้สึกตัวเลย ดิฉันก็พูดดีกับเขา และให้เงินเขาอย่างเก่า เพราะดิฉันเข้าใจแล้วว่า อันนี้เป็นความคิดของดิฉันที่ดิฉันหลอกตัวเอง ขอกราบขอบพระคุณค่ะ

ท่านอาจารย์ ที่จริงแล้วจะเห็นขณะจิตที่ต่างกันมาก เวลาที่หลงโกรธ หลงคิด ๓ วัน เป็นทุกข์แค่ไหน และขณะนั้นเป็นอกุศลจริงๆ คืออกุศลทำให้เป็นทุกข์

เป็นของธรรมดาค่ะ หมายความว่า เขามีเหตุปัจจัยที่จะเกิดก็เกิด เราจะได้เห็นว่า ไม่อยู่อำนาจบังคับบัญชาตั้ง ๓ วันไม่จบ พอบทจะจบก็เพียงข้อความนิดหน่อย และขณะที่เกิดความเข้าใจขึ้น ช่างต่างกับขณะที่เป็นทุกข์เสียนี่กระไร เวลาที่เป็นทุกข์เพราะความโกรธ ขณะนั้นต้องเป็นทุกข์มากที่โกรธ คนโกรธจะชื่อว่า สุข ไม่ได้ เพราะเหตุว่าขณะนั้นมีการเผาผลาญสภาพของจิต จิตใจถูกเผาผลาญ แม้แต่ที่เกิดของจิตก็ถูกเผาผลาญด้วย หทยวัตถุก็ถูกบีบคั้น เพราะเหตุว่าเป็นสภาพที่เป็นทุกข์จริงๆ ตรงกันข้ามกับขณะที่หมดทุกข์ หมดเรื่องคิด แล้วก็เกิดความเข้าใจขึ้น

นี่คือผลที่พระผู้มีพระภาคทรงพระมหากรุณา ไม่ว่าหลังจากปรินิพพานไปแล้วนานสักเท่าไรก็ตาม พระธรรมก็ยังเกื้อกูลบุคคลผู้เข้าใจ และปฏิบัติธรรมให้มีความสุข ขณะใดที่เราเป็นทุกข์มากๆ สติปัฏฐานเกิดระลึกรู้สภาพธรรมที่กำลังปรากฏ แม้ชั่วขณะ รู้แล้วว่าขณะนั้นไม่มีเรา เป็นแต่สภาพธรรมอย่างหนึ่ง นี่คือช่วยให้ทุกคนพ้นทุกข์

พระธรรมที่พระผู้มีพระภาคจะช่วยให้ทุกคนพ้นทุกข์ ตามลำดับขั้น แม้เพียงมีการอ่านพบ และมีการตรึกระลึกได้ ขณะนี้ก็ช่วยให้พ้นทุกข์แล้ว แต่ก็ยังมีความเป็นเรา

เพราะฉะนั้นถ้าจะช่วยให้พ้นทุกข์ได้จริงๆ เมื่อปัญญาเกิดขึ้น และเห็นความจริงว่า ไม่ใช่เรา จะเบาบางกว่านั้นไปอีกสักแค่ไหน ซึ่งแต่ละคนก็คงจะถึงจุดนั้นวันหนึ่ง