ความรักลูกหรือความพอใจ ไม่ใช่ความเห็นผิด

ผู้ฟัง ลักษณะของโลภมูลจิตที่ประกอบด้วยความเห็นผิดในชีวิตประ จำวันอย่าง เช่นลักษณะของความรักของแม่ที่มีต่อลูกอย่างนี้ใช่ความเห็นผิดหรือไม่

ท่านอาจารย์ ไม่มีความเห็น

ผู้ฟัง ก็ยังเห็นว่าเป็นลูกของเรา

ท่านอาจารย์ เข้าใจโดยการที่ยังมีความเป็นเรา แต่ขณะนั้นต้องรู้ว่าทิฏฐิเจตสิกเกิดร่วม ด้วยหรือเปล่า ถ้าฟังแล้วเข้าใจ ขณะที่เข้าใจก็ยังเป็นลูกของเราเวลาคิด แต่ขณะที่เข้า ใจขณะนั้นก็มีความเห็นที่ถูกต้อง ต่างขณะกันแต่ขณะที่มีความพอใจในสิ่งหนึ่งสิ่งใด ถ้า กล่าวว่าประกอบด้วยความเห็นผิด ก็จะไม่พ้นจากความเห็นผิดเลยสักขณะเดียว แต่ต้อง คิดถึงความละเอียดว่าขณะนั้นทิฏฐิเจตสิกความเห็นผิดเกิดจากจิตในขณะนั้นหรือเปล่า ต้องเป็นการยึดถือสิ่งที่กำลังปรากฏสิ่งหนึ่งสิ่งใดว่าเป็นเรา เป็นสักกายทิฏฐิ แต่ว่าถ้ามี ความเห็นผิดมากกว่านั้นอีก เมื่อมีสักกายทิฏฐิมีความเห็นว่าเป็นเราซึ่งไม่จริง ไม่ถูก ก็จะ เป็นปัจจัยให้เห็นผิดในสิ่งอื่นๆ ต่อไปอีกได้

ที่มา ...

พื้นฐานพระอภิธรรม ตอนที่ 117