ปกิณณกธรรม เล่ม ๗

ส่วนใหญ่จะคิดว่าผิดไหม หรือถูกหรือเปล่า แต่ต้องเป็นปัญญาของเราเอง และก็ไม่มีกฎว่า คิดอย่างนี้ไม่ได้ ต้องคิดอย่างนั้น ใครจะคิดประหลาด ต้องใช้คำว่า “ประหลาด” บางคนคิดประหลาดจริงๆ ก็เป็นขณะที่มีปัจจัยที่คิดประหลาดจะเกิด ไม่ต้องเดือดร้อน เพราะเหตุว่าคิดแล้วก็หมดไป

คือ ถ้ามีความเข้าใจถ่องแท้ในความเป็นอนัตตา ในความเป็นธรรม เราก็จะไม่กังวลกับสิ่งที่ล่วงไปแล้ว หรือสิ่งที่ยังไม่มาถึง แต่ขณะนี้มีสภาพธรรมปรากฏ ฟังให้เข้าใจจริงๆ ว่า เป็นธรรม ไม่มีเรา จะคิดอย่างไร ก็คือขณะที่คิด ก็เป็นสภาพธรรมชนิดหนึ่ง ทำให้คิดแปลกๆ คิดประหลาดๆ ก็ได้