แนวทางเจริญวิปัสสนา เล่ม ๑๒๘ ตอนที่ ๑๒๗๑ – ๑๒๘๐

สำหรับผู้ที่ได้อบรมเจริญปัญญามาแล้วพอที่จะระลึกรู้การเกิดดับของลมหายใจ ปัญญาของบุคคลนั้นย่อมสามารถประจักษ์การเกิดขึ้นและดับไปของรูปลมหายใจได้ด้วยการละว่า เป็นแต่เพียงสภาพธรรมอย่างหนึ่ง แต่ไม่ใช่ด้วยการขวนขวายอยากจะรู้ อยากจะให้สติตั้งมั่นกำหนดที่ลมหายใจ ไม่ให้ไปที่อื่นเลย นั่นไม่ใช่ลักษณะของปัญญา แต่เป็นลักษณะของความต้องการ ซึ่งไม่ใช่หนทางที่จะประจักษ์แจ้งในลักษณะของสภาพธรรมที่เป็นแต่เพียงนามธรรมหรือรูปธรรมที่ไม่ใช่สัตว์ ไม่ใช่บุคคล ไม่ใช่ตัวตน