ณ กาลครั้งหนึ่ง ที่ ประเทศเวียดนาม ๑๕ พฤษภาคม ๒๕๕๘ [วันที่ ๖ ดาลัด]

เมื่อเกิดเหตุให้เศร้าใจ เช่น เพื่อนหรือญาติป่วย เราไม่มีความสุข ไม่ใช่กรรมของเรา เมื่อบ้านไฟไหม้ เรามักคิดว่าเป็นผลกรรมของเรา นี่คิดเรื่องราว ไม่ใช่จิต เจตสิก ขณะนี้เห็นเป็นผลของกรรม ... แต่สุขและทุกข์ที่เกิดจากเห็น ได้ยิน ... ไม่ใช่ผลของกรรม เมื่อได้ยินเรื่องไม่ดีทำให้ทุกข์ใจ ไม่ใช่ผลของกรรม แต่เกิดคิดต่างๆ กัน อาจจะคิดถึงเรื่องดีและไม่ดี ไม่ใช่ผลของกรรม แต่เป็นกิเลสที่สะสมมาทำให้คิดต่างๆ กัน พระพุทธเจ้าและพระอรหันต์ไม่ทุกข์ใจ นอกจากทุกข์ทางกาย เมื่อเป็นทุกข์ จึงไม่ใช่ผลของกรรม เพราะผลของกรรม เป็นวิบากจิตที่เกิดสั้นมาก ขณะเห็น ได้ยิน ... ไม่มีกิเลสในขณะนั้น แต่กิเลสเกิดหลังจากปัญจทวาร เกิดทางมโนทวาร ปัญหาที่แท้จริงในชีวิต เกิดจากกิเลส ที่ไม่รู้ความจริงของสิ่งที่กำลังปรากฏ ว่า ไม่ใช่สัตว์ บุคคล ตัวตน ทำให้ติดข้อง ขุ่นเคือง เมื่อเห็น ได้ยิน