ชุด ณ กาลครั้งหนึ่ง ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

เป็นโรคร้ายจริงหรือเปล่า โรคโลภะ โรคโทสะ โรคโมหะ อกุศลทั้งหมดเป็นโรค อย่างที่กล่าวถึงที่อินเดียว่า แต่ละคนที่เกิดมาในโลกนี้ เหมือนเด็กกำพร้า ไม่มีคนดูแลคุ้มครอง ผอม ไม่มีอาหารดีๆ ที่จะทำให้แข็งแรง และมีโรคเรื้อรัง และบางคนก็ป่วยหนัก บางคนก็ป่วยน้อย และบางครั้งโรคก็กำเริบจนแสดงกิริยาอาการของโรคต่างๆ แต่ถ้าพบผู้ใหญ่ใจดี เมตตาสงสาร ไม่ว่าจะเป็นใคร ถ้าสามารถทำให้เขามีความสุขขึ้น มีความเข้าใจขึ้น รักษาโรคได้ แข็งแรงขึ้น ก็ไม่เลือกเลยว่า คนนั้นเป็นใคร

เพราะฉะนั้น แต่ละคนก็แล้วแต่กรรม จะทำให้มีโอกาสพบผู้ใหญ่ใจดี แล้วใจดีตลอดไปด้วย และไม่เลือกด้วย ไม่ว่าคนนั้นจะคิดอะไรก็ตามแต่ ก็ยังสามารถมีที่พึ่ง เพราะผู้ใหญ่ใจดีสามารถอ่านฉลากยาได้ว่า ยาชนิดไหนจะเหมาะกับคนไข้ประเภทไหนได้ เรพาะว่าถ้าเป็นคนไข้ที่อาการหนัก ก็ต้องค่อยๆ รักษา แต่คนไข้ที่แข็งแรงพอ ก็ต้องเป็นอีกอย่างหนึ่ง

นี่เป็นเรื่องของการที่แต่ละบุคคลรู้จักตัวเองตามความเป็นจริงไหม เป็นเด็กกำพร้าหรือเปล่า หรือมีโอกาสได้พบผู้ใหญ่ใจดีหรือยัง

เมตตา หนูขอร่วมสนทนาที่ท่านอาจารย์ยกตัวอย่างเรื่องเด็กกำพร้า ถ้าไม่มีผู้ใหญ่ใจดีชี้ให้เห็นว่า แท้ที่จริงเราก็เป็นเด็กกำพร้าขี้โรค เป็นโรคร้ายต่างๆ สิ่งที่ท่านอาจารย์บรรยายทำให้เห็นว่า ถ้าเราไม่รับยาจากผู้ใหญ่ใจดี เราก็จะต้องเป็นโรคร้ายต่อไปอีกในสังสารวัฏฏ์ ฉะนั้นจึงเป็นโอกาสที่ดีของเราที่ขณะนี้ได้พบผู้ใหญ่ใจดีที่กำลังจ่ายยาที่ถูกให้เรา

เพราะฉะนั้น เราจะไม่เปิดโอกาสรับยาที่ถูกต้องหรือ เพื่อรักษาให้โรคร้ายค่อยๆ หายไป กราบอนุโมทนาท่านอาจารย์ค่ะ