พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม ๓ ภาค ๔ - หน้าที่ 450

๒. กัสสปมันทิยชาดก

ว่าด้วยรู้ตัวว่าผิดแล้วสารภาพผิด

[๔๕๖] ข้าแต่ท่านกัสสปะ เด็กหนุ่มจะด่าแช่ง

หรือจะตีก็ตาม ด้วยความเป็นเด็กหนุ่ม

บัณฑิตผู้มีปัญญาย่อมอดทนความผิดที่พวก

เด็กทำแล้วทั้งหมดนั้นได้.

[๕๔๗] ถ้าแม้สัตบุรุษทั้งหลายวิวาทกัน ก็กลับ

เชื่อมกันได้สนิทโดยเร็ว ส่วนคนพาลทั้ง-

หลายย่อมแตกกันเหมือนภาชนะดิน เขา

ย่อมไม่ถึงความสงบเวรกันได้เลย.

[๕๔๘] ผู้ใดรู้โทษที่ตนล่วงเกินแล้ว ๑ ผู้ใด รู้การแสดงโทษคืน ๑ คนทั้งสองนั้นย่อม พร้อมเพรียงกันยิ่งขึ้น ความสนิทสนมของ เขาย่อมไม่เสื่อมคลาย.

[๕๔๙] ผู้ใด เมื่อคนเหล่าอื่นล่วงเกินกัน ตน

เองสามารถจะเชื่อมให้สนิทสนมได้ ผู้นั้น

แลชื่อว่าเป็นผู้ประเสริฐยิ่ง ผู้นำภาระไป ผู้ทรงธุระไว้.

จบ กัสสปมันทิยชาดกที่ ๒

ทำผิดแล้วยอมรับว่าผิดและขอโทษ แก้ไขแม้นเขาไม่ยกโทษให้แต่เราก็จะสบายใจว่าได้ทำในสิ่งที่ควรทำแล้ว

ขออนุโมทนาค่ะ

ความเป็นมิตรกันนั้น ถ้าหากว่าโกรธกันแล้วนั้น เหมือนเอามือขีดลงในน้ำ ย่อมไม่เห็นรอยขีดในน้ำนั้น

อนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาครับ

ตรัสสอนว่า เมื่อเคารพนบนอบธรรมก็ควรเป็นคนว่าง่าย ขออนุโมทนาค่ะ