พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ขุททกปาฐะ เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ 205

...และที่ภิกษุประกอบด้วยขันตินั้นแล้ว ย่อมเป็นผู้ที่แม้แต่ฤษีทั้งหลายก็พึง

สรรเสริญ. อย่างท่านสรภังคฤษี กล่าวไว้ว่า

โกธํ วธิตฺวา น กทาจิ โสจติ มกฺขปฺปทานํ อิสฺโข วณฺณยนฺติ สพฺเพสํ วุตฺตํ ผรุสํ ขเมถ

เอตํ ขนฺตึ อุตฺตมมาหุ สนฺโต. คนฆ่าความโกรธได้แล้วย่อมไม่เศร้าโศก ในกาลไหนๆ ฤษีทั้งหลายย่อมสรรเสริญการละความลบหลู่ คนควรอดทนคำหยาบที่คนทั้งปวงกล่าวแล้ว สัตบุรุษ ทั้งหลายสรรเสริญขันตินั้นว่าสูงสุด. ย่อมเป็นผู้ที่แม้แต่เทวดาทั้งหลายก็พึงสรรเสริญ อย่างที่ท้าวสักกะจอมทวยเทพ ตรัสไว้ว่า โย หเว พลวา สนฺโต ทุพฺพลสฺส ติติกฺขติ ตนาหุ ปรมํ ขนฺตึ นิจฺจํ ขมติ ทุพฺพโล. ผู้ใดเป็นคนแข็งแรง อดทนต่อคนอ่อนแอ สัตบุรุษทั้งหลายสรรเสริญขันตินั้นของผู้นั้นว่าเป็น เยี่ยม คนอ่อนแอย่อมต้องอดทนอยู่เป็นประจำ. .....

ยินดีในกุศลจิตค่ะ