พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ 522

[๔๑๔] ป. ถูกแล้วๆ มหาบพิตร ก็เมื่อชรามรณะครอบงำอยู่ อะไรเล่าจะพึงเป็นกิจที่พระองค์ควรทำนอกจากประพฤติธรรม นอกจากประพฤติสม่ำเสมอ นอกจากทำกุศล นอกจากการทำบุญ. [๔๑๕] พระผู้มีพระภาคเจ้าผู้พระสุคตศาสดา ครั้นตรัสไวยากรณ์คำร้อยแก้วนี้จบลงแล้ว จึงได้ตรัสคาถาคำร้อยกรองต่อไปอีกว่า ภูเขาใหญ่ล้วนแล้วด้วยศีลา จดท้องฟ้า กลิ้งบดสัตว์มาโดยรอบทั้ง ๔ ทิศ แม้ฉันใด

ชราและมัจจุก็ฉันนั้น ย่อมครอบ งำสัตว์ทั้งหลาย คือ พวกกษัตริย์ พวกพราหมณ์ พวกแพศย์ พวกศูทร พวก จัณฑาล และคนเทมูลฝอย ไม่เว้นใครๆ ไว้เลย ย่อมย่ำยีเสียสิ้น ณ ที่นั้น

ไม่มียุทธภูมิสำหรับพลช้าง ไม่มียุทธภูมิสำหรับ พลรถ ไม่มียุทธภูมิสำหรับพลราบ และไม่อาจจะ

เอาชนะแม้ด้วยการรบด้วยมนต์ หรือด้วยทรัพย์

เพราะฉะนั้นแล บุรุษผู้เป็นบัณฑิตมีปัญญา

เมื่อเห็นประโยชน์ตนพึงตั้งศรัทธาไว้ในพระพุทธเจ้า

ในพระ-ธรรมและในพระสงฆ์ ผู้ใดมีปกติประพฤติ ธรรมด้วยกาย ด้วยวาจา หรือด้วยใจบัณฑิต

ทั้งหลายย่อมสรรเสริญผู้นั้น ในโลกนี้นั่นเทียว

ผู้นั้นละโลกนี้ไป ย่อมบันเทิงในสวรรค์.

สาธุ