ได้มีโอกาสฟังคำบรรยายจากในเว็ปนี้ เรื่อง ท่านพระสารีบุตรปรินิพพาน ขณะนั้นท่านอาพาธหนักมาก จึงทำไมพระอรหันต์จึงป่วยหนักก่อนปรินิพพาน

การเจ็บป่วยเป็นของธรรมดาของสัตว์โลก เพราะมีการเกิด การแก่ เจ็บ ตายย่อมมี เป็นธรรมดาของทุกชีวิต ไม่มีใครหลีกพ้น ไม่ว่าผู้นั้นจะเป็นคนยากดีมีจนเป็นคนพาลหรือบัณฑิต ล้วนมีความแก่ เจ็บป่วยเป็นธรรมดา พระอรหันต์ก็คือมนุษย์คนหนึ่ง

[เล่มที่ 36] พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต เล่ม ๓ - หน้าที่ 109

๘. ฐานสูตร

ว่าด้วยฐานะ ๕ ประการ ที่ใครๆ ไม่พึงได้
[๔๘] ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ฐานะ ๕ ประการนี้ อันสมณะ พราหมณ์ เทวดา มาร พรหม หรือใครๆ ในโลก ไม่พึงได้ ๕ ประการเป็นไฉนคือ ฐานะว่า ขอสิ่งที่มีความแก่เป็นธรรมดา [ของเรา] อย่าแก่ ๑ ขอสิ่งที่มีความเจ็บไข้เป็นธรรมดา [ของเรา] อย่าเจ็บไข้ ๑ ขอสิ่งที่มีความตายเป็นธรรมดา [ของเรา] อย่าตาย ๑ ขอสิ่งที่มีความสิ้นไปเป็นธรรมดา [ของเรา] อย่าสิ้นไป ๑ ขอสิ่งที่มีความฉิบหายเป็นธรรมดา [ของเรา] อย่าฉิบหาย ๑อันสมณะ พราหมณ์ เทวดา มาร พรหม หรือใครๆ ในโลกไม่พึงได้ ฯลฯ

พระพุทธเจ้าก็ยังทรงประชวร (ป่วย) เลย เป็นเพราะอกุศลกรรมในอดีตทำให้เกิดอกุศลวิบาก ทุกข์ทางกายเกิด แต่ท่านไม่มีทุกข์ทางใจ

เมื่อใดที่ยังมีขันธ์ 5 ก็ต้องมี ทุกขกายวิญญาณ เพราะยังมีขันธ์ 5 ที่ต้องรับ วิบากทางกาย เมื่อใด ปรินิพพาน แล้วก็ไม่มีขันธ์ 5 ให้รับผลของกรรม

ขออนุโมทนาค่ะ

ขออนุโมทนาครับ