ครั้งที่ฟังท่านอาจารย์ใหม่ๆ มีความคิดว่า ฟังท่านอาจารย์ไปด้วย แล้วก็นั่งสมาธิไปด้วยน่าจะดี แต่นั่นคือโลภะที่แฝงไว้โดยที่เราไม่รู้ เมื่อฟังไปเรื่อยๆ มีความเข้าใจมากขึ้น ก็เริ่มลดลงๆ แล้วก็ไม่ได้นั่ง

ถ้าปัญญาเกิด ไม่หวั่นไหวเลยในความเป็นอนัตตา อกุศลเกิดก็ไม่ใช่เรา เป็นธรรม โลภะเกิด ก็ไม่ใช่เรา เป็นธรรม แม้ขณะที่คิดว่าจะดี ขณะนั้นปัญญาหยั่งรู้ได้ ไม่ใช่เราที่คิด เพราะฉะนั้น ความเห็นผิดทั้งหลาย ละได้เมื่อเกิดแล้วปัญญารู้ว่าผิด อย่างเช่น สีลัพพตปรามาส เวลาที่มีความเห็นผิด ยึดถือในความเห็นผิด ปฏิบัติผิดด้วย เมื่อมีความเห็นผิด ก็ทำตามความเห็นผิดนั้นได้ทุกอย่าง เมื่อมีความเห็นผิดคิดว่าสมาธิดี แต่ไม่ได้รู้เลยว่าไม่ใช่เราแม้ขณะที่คิด พูดถึงโลภะ โทสะ ก็ไม่ได้ปรากฏ เพราะเกิดปรากฏเป็นนิมิตแล้วดับ ไม่ได้ปรากฏเลยในลักษณะแท้ๆ ของเขา ซึ่งไม่ใช่เรา

ขอเชิญรับฟัง

ฟังท่านอาจารย์ แล้วก็นั่งสมาธิไปด้วยน่าจะดี