ขออนุญาตสอบถามนะครับ

ผมเคยได้ยินว่าคนที่เกิดด้วยอเหตุกจิต เช่น คนที่พิการตั้งแต่กำเนิดนั้น ไม่สามารถ บรรลุธรรมได้ ต้องสะสมการฟังธรรม เจริญกุศลไปก่อน เพราะบกพร่องในตา หู จมูก ลิ้น กาย จึงไม่สามารถพิจรณาธรรมตามความเป็นจริง จึงบรรลุไม่ได้ ข้อนี้นี่ ผมเข้าใจถูกหรือคาดเคลื่อนแค่ไหน รบกวนอาจารย์ช่วยนี้แนะทีนะครับ

ส่วนข้อ สองคือ ถ้าเกิดผมเข้าใจถูกแล้วว่าผู้ที่เกิดด้วย อเหตุกจิต ทำให้บกพร่องในอยาตนะตั้งแต่กำเนิด จึงบรรลุธรรมไม่ได้

แล้วถ้าเป็นคนที่เกิดด้วยติเหตุกจิตหรือเกิดมาด้วยสภาพพร้อมของอายตนะแล้วเกิดอุบัติเหตุ ทำให้ อายตนะพร่อง เช่น หู หนวก ตาบอด ในภายหลัง คือ ช่วงระหว่างกลางการดำเนินชีวิตอยู่

คนเหล่านี้จะสามารถบรรลุธรรมได้ไหมครับ

ขอบพระคุณครับผม

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
มนุษย์ผู้ที่พิการบ้าใบ้บอดหนวกตั้งแต่กำเนิด นั้น ปฏิสนธิ ด้วยอุเบกขาสันตีรณกุศลวิบากจิต ซึ่งเป็นอเหตุกจิต ไม่มีเหตุใดๆ เกิดร่วมด้วยเลย ซึ่งแน่นอนไม่สามารถบรรลุธรรมได้ เพราะปฏิสนธิจิต ไม่ได้มีปัญญาเกิดร่วมด้วยนั่นเอง ส่วนผู้ที่พิการในภายหลัง คือ ไม่ได้พิการตั้งแต่กำเนิด ก็ต้องพิจารณาต่อไปอีกว่าปฏิสนธิจิต ประกอบด้วยปัญญา หรือ ไม่ประกอบด้วยปัญญา เพราะถ้าไม่ประกอบด้วยปัญญา ในชาตินั้น ก็ไม่สามารถบรรลุธรรมได้ หรือ แม้จะมีปฏิสนธิประกอบด้วยปัญญา แต่ถ้าไม่ได้ฟังพระธรรม ศึกษาพระธรรม ไม่ได้อบรมเจริญปัญญา ก็ไม่สามารถบรรลุธรรมได้
สิ่งที่ควรจะได้พิจารณา คือ เราไม่สามารถทราบได้ว่าใครปฏิสนธิประกอบด้วยเหตุ ๒ (คือ อโลภเหตุ อโทสเหตุ ไม่มีปัญญาเกิดร่วมด้วย) หรือเหตุ ๓ (อโลภเหตุ อโทสเหตุ และ อโมหเหตุคือ ปัญญา) สิ่งสำคัญ คือ เรื่องของคนอื่น ก็เป็นเรื่องของคนอื่น แต่สำหรับเราแล้ว เมื่อมีโอกาสที่จะได้ฟังพระธรรม ศึกษาพระธรรม อบรมเจริญปัญญา ก็ไม่ควรจะปล่อยโอกาสนั้นให้ล่วงเลยไป ควรอย่างยิ่งที่จะสะสมปัญญาต่อไป ความเข้าใจถูกเห็นถูก คือ ปัญญา ไม่ได้เจริญขึ้นในทันทีทันใด ต้องอาศัยความอดทนที่จะฟังที่จะศึกษาพระธรรมต่อไป เมื่อยังไม่เข้าใจ ก็จะต้องฟังต่อไป ค่อยๆ สะสมไปทีละเล็กทีละน้อย ครับ
... ยินดีในกุศลของคุณ Anyana และทุกๆ ท่านด้วยครับ ...

กราบขอบพระคุณมากครับอาจารย์