โรณสูตร

[๕๔๗] ดูกรภิกษุทั้งหลาย การขับร้อง คือ การร้องไห้ในวินัย ของพระอริยเจ้า การฟ้อนรำ คือ ความเป็นบ้าในวินัยของพระอริยเจ้า การหัวเราะ จนเห็นฟันพร่ำเพรื่อ คือ ความเป็นเด็กในวินัยของพระอริยเจ้า เพราะเหตุนั้น แหละ จงละเสียโดยเด็ดขาดในการขับร้องฟ้อนรำ เมื่อท่านทั้งหลายเบิกบานใน ธรรม ก็ควรแต่ยิ้มแย้ม ฯ
ทุกวันนี้การสืบค้นข้อมูลผ่านทางอินเตอร์เน็ตมีมาก และทำได้โดยง่าย มีการเผยแพร่การอธิบายธรรมะต่าง และข้อที่ทำให้สงสัยคือ มีครูบาอาจารย์ต่างๆ ยกข้อธรรมนี้มาเทียบว่า เป็นการกล่าวเตือนเท่านั้น ว่าพระอรหันต์ไม่ควรหัวเราะหรือร้องไห้ ควรแต่เพียงแย้มยิ้ม ชาวพุทธส่วนใหญ่จึงเข้าใจว่า พระอรหันต์ยังหัวเราะหรือร้องไห้ได้เป็นปกติ เรื่องนี้เป็นความเข้าใจที่ถูกต้องหรือไม่ครับ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

จากที่ยกข้อความพระสูตร เรื่อง โรณสูตร พระพุทธเจ้าทรงแสดงความจริงว่า การหัวเราะเสียงดังแหมือนเด็ก เมื่อเทียบกับในพระวินัยของพระอริยเจ้า จึงไม่ควรทำ และทรงติเตียนภิกษุไม่ดีทั้งหลายที่กระทำการหัวเราะเสียงดัง ไม่สมควร ซึ่งธรรมดา พระอรหันต์ทั้งหลาย ไม่หัวเราะเสียงดัง เพียงแค่แย้มยิ้มท่านั้น

ซึ่งสามารถอ่านกระทู้ที่ลิงก์นี้ครับ

ทำไมการหัวเราะร้องไห้ยังมีอยู่ในขันธ์ของพระอรหันต์ เป็นธรรมสังเวช??

ขอเชิญอ่านอรรรถกถาอธิบายในโรณสูตรได้ดังนี้

[เล่มที่ 34] พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ติกนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๓ - หน้าที่ 516
อรรถกถาโรณสูตร

สูตรที่ ๕ ข้าพเจ้าจะยกเรื่องขึ้นแสดง ตามอัตถุปปัตติ (เรื่องราวที่ เกิดขึ้น) . ถามว่า เรื่องราวเกิดขึ้นอย่างไร. ตอบว่า เรื่องเกิดขึ้นในเพราะ อนาจาร (การประพฤตินอกรีดนอกรอย) ของพระฉัพพัคคีย์ทั้งหลาย. เล่ากัน มาว่า พระฉัพพัคคีย์เหล่านั้น ขับร้อง ฟ้อนรำ หัวเราะ เที่ยวไป. ภิกษุ ทั้งหลาย พากันกราบทูลพระทศพล พระบรมศาสดาตรัสเรียกภิกษุฉัพพัคคีย์ เหล่านั้นมา แล้วทรงปรารภพระสูตรนี้ เพื่อพุทธประสงค์ จะทรงสั่งสอน ภิกษุเหล่านั้น.

ขออนุโมทนา

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
อริยบุคคลทั้งหลาย เป็นผู้ที่ห่างไกลจากิเลสที่ดับได้แล้ว กิเลสที่ดับได้แล้วจะไม่เกิดขึ้นอีกในสังสารวัฏฏ์ พระอริยบุคคลท่านเป็นผู้ที่เห็นสภาพธรรมตรงตามความเป็นจริง ซึ่งจะตรงกันข้ามกับชีวิตของปุถุชนผู้ที่หนาแน่นไปด้วยกิเลส อย่างสิ้นเชิง ครับ
...ยินดีในความดีของทุกๆ ท่านครับ...

ขออนุโมทนาครับ