[เล่มที่ 1] พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ ปฐมภาค เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ ๗๕๘

ข้อความตอนหนึ่งจาก...

ปฐมปาราชิกวรรณนา

บทว่า อสํหิโร ความว่า บุคคลใด ถูกผู้อื่นถามด้วยบาลีโดยเบื้องต่ำหรือเบื้องสูง ด้วยลำดับบทหรืออรรถกถา ย่อมทุรนทุราย กระสับกระส่าย ไม่อาจตั้งมั่นอยู่ได้ ย่อมคล้อยตามคำที่ผู้อื่นกล่าว ทิ้งวาทะของตนเสีย ถือเอาวาทะของผู้อื่น ผู้นั้น ชื่อว่า ผู้ง่อนแง่น

ฝ่ายบุคคลใด ถูกผู้อื่นถามด้วยบทเบื้องต่ำและสูง หรือด้วยลำดับบทในบาลีก็ดี ในอรรกถาก็ดี ย่อมไม่ทุรนทุราย ไม่กระสับกระส่าย เปรียบเหมือนเอาแหนบจับขนทีละเส้นๆ ฉะนั้นชี้แจงกะเขาว่า ข้าพเจ้ากล่าวอย่างนี้ อาจารย์ทั้งหลายของข้าพเจ้า ก็กล่าวอย่างนี้ อนึ่งบาลีและวินิจฉัยบาลี ตั้งอยู่ในบุคคลใด ไม่ถึงความเลื่อมสิ้น หมดเปลืองไป เหมือนน้ำมันราชสีห์ที่ใส่ไว้ในภาชนะทองคำ ไม่ถึงความสิ้นไปฉะนั้น บุคคลนี้ ท่านเรียกว่า ผู้ไม่ง่อนแง่น

อ่านแล้ว 3 เที่ยวก็ยังไม่ค่อยเข้าใจค่ะ คุณคำปั่นกรุณาอธิบายเพิ่มเติมอีกนิดได้มั้ยคะ

ขอบพระคุณค่ะ

ขออนุโมทนาค่ะ.

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น