ความเป็นผู้รู้ประมาณในการบริโภค หมายถึง การกินเพื่อยังชีวิตให้เป็นไปได้ เพื่อการอบรมปัญญาต่อไป ส่วนของที่มีอยู่หรือได้มาจะอร่อยหรือไม่อร่อย ก็กินเพื่อการดำรงชีวิตอยู่ คือ ไม่มีการห้ามกินของอร่อย สำหรับพระภิกษุเมื่อได้อาหารมาแล้วต้องพิจาร-ณาก่อนฉัน รู้ประโยชน์ของการบริโภคเพื่ออะไร ไม่ใช่กินเพื่อเล่น เพื่อมัวเมา หรือเพื่อประดับ เป็นต้น ฉันเพียงเพื่อการดำรงชีวิตอยู่ โดยไม่ให้อิ่มจนเกินไป ไม่ฉันน้อยจนเกินไป

พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์ เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ 143

............................พิจารณาโดยแยบคายแล้ว ฉันบิณฑบาตมิใช่เพื่อจะเล่นมิใช่เพื่อมัวเมา มิใช่เพื่อประดับ มิใช่เพื่อตบแต่ง เพียงเพื่อให้จะเล่น มิใช่เพื่อมัวเมา มิใช่เพื่อประดับ มิใช่เพื่อตบแต่ง เพียงเพื่อให้กายนี้ดำรงอยู่ เพื่อให้เป็นไป เพื่อกำจัดความลำบาก เพื่ออนุเคราะห์แก่พรหมจรรย์ ด้วยคิดว่า จะกำจัดเวทนาเก่าเสียด้วย จะไม่ให้เวทนาใหม่เกิดขึ้นด้วย ความเป็นไป ความไม่มีโทษ และความอยู่สบายด้วย จักมีแก่เรา ฉะนี้.