[เล่มที่ 28] พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สฬายตนวรรค เล่ม ๔ ภาค ๑ หน้าที่ 443

ภิกษุสงฆ์หมู่ใหญ่ ถือบาตรและจีวรของตน แวดล้อมพระผู้มีพระภาคเจ้า ก็เหล่าภิกษุผู้ยืนแวดล้อมเหล่านั้น ต่างเป็นผู้มีคุณธรรมเห็นปานนี้คือ มักน้อย สันโดษ ชอบสงัด ไม่คลุกคลีด้วยหมู่ ปรารภความเพียร มีวัตร อดทนต่อถ้อยคำ ผู้เตือนตนมีปกติติเตียนบาป ถึงพร้อมด้วยศีล ถึงพร้อมด้วยสมาธิ ถึงพร้อมด้วยวิมุตติ และวิมุตติญาณทัสสนะพระผู้มีพระภาคเจ้าอันภิกษุเหล่านั้น แวดล้อมแล้วทรงรุ่งเรื่องยิ่งดั่งแท่งทองที่ใส่ในผ้ากัมพลแดง

พระภิกษุสงฆ์ในสมัยครั้งพุทธกาลโดยมาก ท่านบรรลุเป็นพระอริยบุคคลพร้อมฌานขั้นต่างๆ ผู้ที่มีความสงบของจิตขั้นอัปนาสมาธิ ชื่อว่า ถึงพร้อมด้วยสมาธิ หรือ บางนัยหมายถึงพระอริยบุคคลขั้นพระอนาคามี และพระอรหันต์ ชื่อว่าเป็นผู้ถึงพร้อมด้วยสมาธิคือ ท่านเป็นผู้ที่ถึงพร้อมด้วยโลกียสมาธิ และโลกุตตรสมาธิ

ขออนุโมทนาครับ

ยินดีในกุศลจิตค่ะ