พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ติกนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๓ - หน้าที่ 272

ทุกขสมุทัยอริยสัจ เป็นอย่างไร

อวิชฺชาปจฺจขา สงฺขารา เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย จึงมี สังขาร

สงฺขารปจฺจยา วิญฺาณ เพราะสังขารเป็นปัจจัย จึงมี วิญญาณ

วิญฺาณปจฺจยา นามรูป เพราะวิญญาณเป็นปัจจัย จึงมี นามรูป

นามรูปปจฺจยา สฬายตน เพราะนามรูปเป็นปัจจัย จึงมี สฬายตนะ

สฬายตนปจฺจยา ผสฺโส เพราะสฬายตนะเป็นปัจจัย จึงมี ผัสสะ

ผสฺสปจฺจยา เวทนา เพราะผัสสะเป็นปัจจัย จึงมี เวทนา

เวทนาปจฺจยา ตณฺหา เพราะตัณหาเป็นปัจจัย จึงมี อุปาทาน

อุปาทานปจฺจยา ภโว เพราะอุปาทานเป็นปัจจัย จึงมี ภพ

ภวปจฺจยา ชาติ เพราะภพเป็นปัจจัย จึงมี ชาติ

ชาติปจฺจยา ชรามรณ เพราะชาติเป็นปัจจัย จึงมี ชรามรณะ

โสกปริเทวทุกฺขโทมนสฺสุโสกะ ปริเทวะ ทุกขะ โทมนัส อุปายาล ปายาสา สมฺภวนฺติ เอวเมตสฺส เกวลสฺส ทุกฺขกขนฺธสฺส สมุทโย โหติ เป็นอันว่า กองทุกข์ทั้งมวลนั่นเกิดขึ้น ด้วยประการอย่างนี้

นี่ ภิกษุทั้งหลาย เราเรียกว่า ทุกขสมุทัยอริยสัจ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น