ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ที่พึ่งที่แท้จริงคืออะไร? ถ้าคิดว่าจำเรื่องธรรมะได้มากๆ เลยไม่เข้าใจ มีที่พึ่งไหม? ถ้าคิดว่าทำอย่างไรจึงจะรู้ได้เร็ว มีที่พึ่งใหม่? แล้วขณะไหนล่ะที่มีที่พึ่งได้ตามสมควร

จากการสนทนาอัตตทีปสูตร ที่ มศพ. 10 ก.ย. 54

ที่ว่ามีตนเป็นที่พึ่งจริงๆ นั้นคืออะไร? สั้นที่สุดนะคะ ที่พึ่งจริงๆ คือ เข้าใจธรรมะตั้งแต่ขั้นฟัง ฟังโดยไม่เข้าใจนี่ค่ะ โดยจำเท่านั้น ... ไม่ใช่ที่พึ่ง สับสนแล้วก็ไม่รู้ด้วยนะคะ นั่นคือขั้นฟัง และก็เข้าใจธรรมะที่กำลังปรากฏ ก็เป็นที่พึ่งที่มั่นคงขึ้น

เพราะฉะนั้น ทั้งหมดแม้แต่การกำลังรู้แจ้งอริยสัจจธรรม ก็มีความเข้าใจในสิ่งที่กำลังปรากฏ เพราะฉะนั้นโดยมากคนจะประมาทคำว่าเข้าใจ แต่ความจริงเข้าใจโดยตลอด เพราะเมื่อไหร่ตรงกันข้าม คือ ไม่เข้าใจ

จะมีประโยชน์อะไรในขณะนั้น แม้ว่าสภาพธรรมะก็กำลังปรากฏ แล้วก็กำลังได้ยินได้ฟัง แต่ไม่เข้าใจ ถ้าจะไม่เข้าใจเรื่องราวปริยัติ จะนำไปสู่การที่จะเข้าใจลักษณะของสิ่งที่กำลังปรากฏไม่ได้ แต่ว่าฟังเข้าใจเรื่องราวก็ต้องเป็นผู้ที่ละเอียดด้วยนะคะ ที่จะรู้ว่าเข้าใจจริงๆ ยิ่งกว่านั้นไม่ใช่เรื่องราวของสิ่งที่มีจริง แต่จะนำไปสู่ขณะที่กำลังเข้าใจจริงๆ ในลักษณะของสิ่งที่ปรากฏ

และเมื่อมีความเข้าใจเพิ่มขึ้น ละความติดข้อง ความไม่รู้ ความไม่เข้าใจ จึงสามารถที่จะประจักษ์ความจริงของสภาพธรรมะได้ ก็จะหมดความสงสัยว่าอะไรปิดบังสิ่งที่กำลังปรากฏ ไม่ให้เห็นสภาพจริงๆ ของสิ่งนั้น เพราะไม่รู้ความจริงนะคะ แล้วยังต้องการจะรู้อีก

คนที่ต้องการมากๆ เริ่มเห็นหรือยังคะ? เพราะไม่รู้ความจริงของสิ่งที่ปรากฏ แล้วยังต้องการ จนถามว่าทำยังไงจะรู้ได้?

นี่แสดงให้เห็นว่า ไม่ได้เข้าใจเลยนะคะ รู้ไม่ได้แน่ค่ะในเมื่อทำยังไงก็คือไม่รู้

เพราะฉะนั้น ก็ไม่มีทางที่จะรู้ว่า แท้ที่จริงแล้วนะคะ เป็นเรื่องความถูก ... ความเข้าใจถูกโดยตลอด ... ทุกคำที่ได้ยินตั้งแต่ขั้นการฟัง

ต่อไปนี้ก็คือเข้าใจแล้วนะคะว่า เมื่อเข้าใจเมื่อไหร่ จะมากจะน้อย ก็มีที่พึ่งตามสมควร

เชิญชม ...

ที่พึ่งที่แท้จริง

กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์ด้วยความเคารพยิ่ง

กราบอนุโมทนาในกุศลวิริยะของ อ. อรรณพ หอมจันทร์

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์ด้วยความเคารพยิ่ง

ยินดีในกุศลจิตครับ