พอดีเป็นเรื่องเกิดขึ้นตอนผม 5 ขวบ ด้วยความไม่รู้ เห็นห่อขนมหวานวางอยู่ในสำรับที่แม่เตรียมไว้ใส่บาตรพรุ่งนี้เลยนำมาทาน แต่แม่ยังไม่ได้ยกของมาจบอะไรเลย เผอิญแม่มาเห็นแต่ไม่ว่าอะไรแค่เตือนและนำขนมห่อใหม่มาเปลี่ยน ต่อมาพ่อก็เล่าเรื่อกากับเปรตที่กินของถวายพระ ทำให้ผมกลัวและจำมาจนโต ไปทำบุญผมจะชำระหนี้สงฆ์ทุกครั้ง ทุกอย่างที่กล่าวมาผมเผอิญนึกขึ้นได้และติดใจคาใจผมอยากจะทราบว่ากรณีบาปมากน้อยแค่ไหนส่งผลให้เกิดเป็นเปรตเลยรึครับ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

บาปไม่บาป สำคัญที่เจตนา เพราะฉะนั้น ถ้าไม่มีเจตนาลักขโมย ไม่รู้ว่าของนั้นเพื่อให้คนอื่น ก็ถือวิสาสะ มาทาน ก็ไม่ได้เป็นอทินนาทาน ต่างกับ กรณี ที่มีเรื่องเปรตที่ทานของสงฆ์ อันนั้นมีเจตนาลักขโมยและรู้อยู่ว่าเป็นของคนอื่น จึงสำเร็จเป็นกรรมบถ ตกนรกและเกิดเป็นเปรต ครับ ขออนุโมทนา

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก็เป็นเครื่องเตือนให้เป็นผู้ที่ละเอียดยิ่งขึ้น เมื่อสิ่งใดเป็นสิ่งที่ไม่สมควร ก็ไม่ทำอีกต่อไป เมื่อสภาพธรรมฝ่ายดีเกิดขึ้น ก็เว้นในสิ่งที่ไม่เหมาะไม่ควร น้อมประพฤติในสิ่งที่ถูกต้องดีงามเท่านั้น สิ่งที่จะเป็นเครื่องอุปการะเกื้อกูลในชีวิตที่ดีที่สุด คือ ความเข้าใจพระธรรม จากการได้อาศัยคำจริงแต่ละคำที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงแสดงไว้ดีแล้ว ครับ
...ยินดีในความดีของทุกๆ ท่านครับ...

ขออนุโมทนาครับ

อนุโมทนาครับผม