ตอนเด็ก หลังจากสอบที่โรงเรียน แล้วกลับมาถึงบ้าน เห็นแม่นั่งร้องไห้อยู่ แล้วแม่ก็บอกว่า พ่อเสียแล้วนะลูก จากนั้นเป็นต้นมาหลังจากผมสอบอะไรทุกอย่าง เมื่อกลับถึงบ้าน ก็คอยคิดอยูเสมอว่า วันนี้ใครจะตายอีก วันนี้จะสูญเสียอะไรอีก

ถามว่า ความกังวลว่าวันนี้จะเสียอะไรอีก หลังจากสอบเสร็จ เป็นสังโยชน์ ข้อไหนและมีอะไรเป็นองค์ธรรม

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

การอบรมปัญญาเพื่อเข้าใจความจริงของสภาพธรรมนั้น ไม่ใช่เป็นการไปหาชื่อว่า เหตุการณ์นี้คือ สภาพธรรมใด เพราะการอบรมปัญญาในขั้นต้นต้องเข้าใจในสภาพธรรมที่เกิดขึ้นว่าเป็นธรรม ทำไมถึงเป็นธรรม เพราะมีลักษณะของสภาพธรรมให้รู้ ให้รู้ในขณะไหน ในขณะที่เกิดขึ้น ไม่ใช่คิดเรื่องราวถึงสภาพธรรมที่ดับไปแล้ว ก็ไปเอาชื่อมาใส่ว่าเป็นอะไร ซึ่งต้องเข้าใจว่าปัญญาจะต้องรู้อะไร รู้ว่าเป็นธรรม ในขณะนี้ ขณะนี้เองเพราะสภาพธรรมมีกำลังปรากฏครับ ดังนั้นการเข้าใจธรรมไม่ใช่ไปหาชื่อว่านี่เป็นปฏิฆะสังโยชน์ หรือมีองค์ธรรมอะไร แต่ขณะนั้นมีสภาพธรรมไหม เข้าใจความจริงของสภาพธรรมที่เกิดขึ้นว่าเป็นธรรมไม่ใช่เรา ดังนั้นการฟังให้เข้าใจในปัญญาเริ่มต้นที่ว่า การอบรมปัญญาคือ การเข้าใจลักษณะของสภาพธรรมที่มีจริงในขณะนั้น แม้ไม่มีชื่อก็มีลักษณะให้รู้ได้ครับ ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์

จริงอยู่ ทุกคนย่อมหวั่นไหวเมื่อต้องพลัดพรากจากของรัก การคิดว่าใครจะตายอีก ไม่สำคัญเท่าการระลึกถึงความตายว่าทุกคนเกิดมาไม่ตายไม่มี ความเศร้าไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา ถ้าระลึกเช่นนี้ได้ก็พอจะบรรเทาความเศร้าลงได้บ้าง.

ความกังวลเป็นโทสเจตสิก เป็นปฏิฆะสังโยชน์ จะดับได้ก็ด้วยอนาคามิมรรคค่ะ รู้ชื่อกิเลสแต่ไม่รู้จักตัวจริงของกิเลสก็ทำอะไรกิเลสไม่ได้นะคะ

สะสมมาที่จะคิดอย่างนี้ ก็ต้องคิดอย่างนี้ ตามเหตุตามปัจจัยแต่ให้เข้าใจไปทีละน้อยๆ ว่าเป็นสิ่งที่มีจริง เป็นธรรมะ ไม่มีใครต้องการให้เกิด แต่สิ่งนั้นต้องเกิดห้ามไม่ให้เกิดเมื่อสิ่งนั้นพร้อมจะเกิดก็ไม่ได้ เพราะเป็นอนัตตาค่อยๆ ฟังพระธรรมแล้วพิจารณาเหตุผลตามดูนะครับ

เชิญคลิกฟังที่นี่ครับ --> ความตายเป็นทุกข์อย่างไร ระลึกถึงความตายโดยแยบคาย

กราบขอพระคุณอย่างสูงครับ