ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัยและเป็นที่พึ่งอันสูงสุด
ผมได้อ่านและฟังในหลายบท มักพบว่าบุคคลที่กายแตกและไปสู่นรก ไม่ว่าจะเป็น อาสันณกรรมก่อนตายหรือพหุลกรรม พอระลึกถึงกุศลที่เคยทำไว้ในมนุษย์ได้ ก็เปลี่ยนอัตภาพจากสัตว์นรกไปสู่เทวดาในสุขคติภูมิทันที่ ที่ระลึกได้ ผมอ่านและฟังก็เกิดสงสัยว่า

๑. ทุกอย่างเป็นไปตามที่จิตคิดระลึกได้เท่านั้นหรือครับ ทำไมสิ่งที่เคยทำเป็นกุศลถึงไม่นำพา ไปบังเกิดในสุคติภูมิเลยครับ ต้องไปนรกก่อนพอระลึกได้ถึงไปสวรรค์

๒. เรื่องกรรมและจิตเนี่ยเป็นอะไรที่ประมาทไม่ได้จริงๆ นะครับ หากเราทำกุศลมากมากมาย ตลอดชีวิต แต่ตอนตายเพราะแค่กุศลและอกุศลเกิดดับตลอดเวลาและมาเกิดอกุศลแค่พริบตาเดียวช่วงที่จิตใกล้จุติและเคลื่อนไป แค่พริบตาเดียวจริงๆ ๆ

๓. อย่างนี้คนที่ทำชั่วมามาก แต่ไม่มีคุรุกรรมก่อนตาย คนๆ คิดโกหกจิตใจตัวเองว่าเคยทำบุญมามากจะได้มั๊ยและก็คิดไปเองว่าทำกุศลมามาก จิตก็ผ่องใส หรืออาจเคยทำกุศล เช่น ทำสังฆทานมาครั้งเดียวในชีวิต และคิดถึงบุญสังฆทานนั้นก่อนตายก็ได้ใช่มั๊ย ขออนุโมทนาครับ

๑., ๒.ในขณะใกล้ตายถ้าจิตเศร้าหมอง แม้กระทำกุศลไว้มาก อกุศลกรรมย่อมนำเกิดก่อน

๓.เป็นไปไม่ได้ที่จะโกหกตัวเอง แต่ก่อนตายคิดถึงกุศลที่เคยกระทำมาทำให้เกิดในสุคติภูมิได้ แต่กรรมชั่วที่เคยทำมาแล้วไม่ได้สูญหายไปไหน เมื่อสิ้นบุญต้องเสวยผลของกรรมชั่วแน่นอนครับ

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

[เล่มที่ 40] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ ๓๔

๑. มโนปุพฺพงฺคมา ธมฺมา มโนเสฏฺา มโนมยา มนสา เจ ปทุฏฺเน ภาสติ วา กโรติ วา ตโต น ทุกฺขมเนฺวติ จกฺกว วหโต ปท.

"ธรรมทั้งหลาย มีใจเป็นหัวหน้า มีใจเป็นใหญ่ สำเร็จแล้วด้วยใจ, ถ้าบุคคลมีใจร้าย พูดอยู่ก็ดี ทำอยู่ก็ดี, ทุกข์ย่อมไปตามเขา เพราะเหตุนั้น ดุจล้อหมุนไปตามรอยเท้าโค ผู้นำแอกไปอยู่ฉะนั้น."

อุทิศกุศลให้สรรพสัตว์