เรื่อง การนิ่งเฉยที่ไม่เป็นอกุศล

พระสุตตันตปิฎก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค เล่ม ๑ ภาค ๒ - หน้าที่ 206

ข้อความบางตอนจาก อสุรินทกสูตร

ว่าด้วยอสุรินทกพราหมณ์ด่าพระพุทธเจ้า

[๖๓๕] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ในพระวิหารเวฬุวัน

อันเป็นที่พระราชทานเหยื่อแก่กระแต กรุงราชคฤห์.

อสุรินทกภารทวาชพราหมณ์ได้สดับมาว่า ได้ยินว่า พราหมณภาร-

ทวาชโคตร ออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิตในสำนักของพระสมณโคดม โกรธ

ขัดใจ เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ ครั้นแล้วก็ ด่า บริภาษ

พระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยวาจาอันหยาบคาย มิใช่ของสัตบุรุษ.

เมื่ออสุรินทกภารทวาชพราหมณ์กล่าวอย่างนี้แล้ว พระผู้มีพระภาคเจ้า

ได้ทรงนิ่งเสีย.

ลำดับนั้นแล อสุรินทกภารทวาชพราหมณ์ได้กล่าวกะ พระผู้มีพระ

ภาคเจ้าว่า พระสมณะ เราชนะท่านแล้ว พระสมณะ เราชนะท่านแล้ว.

[๖๓๖] พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า

ชนพาลกล่าวคำหยาบด้วยวาจา ย่อม

สำคัญว่าชนะทีเดียว แต่ความอดกลั้นได้

เป็นความชนะของบัณฑิตผู้รู้แจ้งอยู่ ผู้ใด

โกรธตอบบุคคลผู้โกรธแล้ว ผู้นั้นเป็นผู้

ลามกกว่าบุคคลผู้โกรธแล้ว เพราะการ

โกรธตอบนั้น บุคคลไม่โกรธตอบบุคคล

ผู้โกรธแล้ว ย่อมชื่อว่าชนะสงความอัน

บุคคลชนะได้โดยยาก ผู้ใดรู้ว่า ผู้อื่น

โกรธแล้ว เป็นผู้มีสติสงบอยู่ได้ ผู้นั้น

ชื่อว่า ย่อมประพฤติประโยชน์แก่ทั้งสอง

ฝ่าย คือแก่ตนและแก่ผู้อื่น เมื่อผู้นั้นรักษา

ประโยชน์อยู่ทั้งสองฝ่าย คือของตนและ

ของผู้อื่น ชนทั้งหลายผู้ไม่ฉลาดในธรรม

ย่อมสำคัญบุคคลนั้นว่าเป็นคนเขลา ดังนี้

สาธุ สาธุ สาธุ อนุโมทามิ