ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ต้องไม่ลืม ... ต้องรู้ความจริงคือสิ่งนั้นต้องเป็นธรรมะที่เกิดแล้วไม่ใช่เรา..ลืมตรงนี้ไม่ได้เลย ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นในขณะนั้นความจริงถึงที่สุดก็คือว่าสิ่งนั้นเกิดขึ้นเป็นอย่างนั้น เพราะฉะนั้น จะรู้อื่นไม่ได้ ต้องรู้สิ่งที่เราฟังแล้วฟังอีกว่า มีจริงเปลี่ยนไม่ได้เลยเพราะเกิดแล้ว

กว่าจะรู้ตรงนั้น ไม่ใช่เพียงแต่จำไว้ว่าไม่มีเราแล้วมีอะไรบ้าง แต่สิ่งที่กำลังเกิดเดี๋ยวนี้ไม่รู้ เพราะฉะนั้น จะละอะไรไม่ได้เลย ถ้าไม่เข้าใจความละเอียดลึกซึ้งของหนทางที่ว่ารู้แค่ไหน ... รู้แค่ฟัง แต่สิ่งที่กำลังมีเดี๋ยวนี้ไม่รู้ แล้วถ้าไม่รู้จะละได้อย่างไร?!

รู้แต่เพียงหนทาง แต่ยังไม่มีเหตุพอที่จะรู้ความจริงในขณะที่ได้เข้าใจว่าสิ่งนี้แหล่ะ เดี๋ยวนี้แหละเป็นสิ่งที่จะต้องรู้ความเป็นจริงตามที่เข้าใจจากการได้ฟังแล้วอย่างมั่นคง!!!

อยากจะละ แล้วละได้ไหม?? ... ไม่ได้ ... แล้วอยากทำไม?! เห็นไหมว่าความไม่รู้มากมายมหาศาลปิดบังรอบด้าน จนกว่าความรู้จะค่อยๆ เข้าใจถูกตามความเป็นจริง ด้วยการฟังและไตร่ตรองแล้วค่อยๆ เข้าใจ ... นั่นคือขณะนั้นปัญญาเริ่มค่อยๆ เกิดขึ้นทำกิจของปัญญา ตามระดับของความเข้าใจ ซึ่ง ยากมากที่จะเข้าใจสิ่งที่ปรากฏตามที่ได้ฟัง

ธรรมะคือสิ่งที่มีจริง เกิดเพราะเหตุปัจจัย เกิดแล้วก็ดับไป ความละเอียดของความเป็นไปของธรรมะที่ว่ามีแล้วก็ไม่มีคืออย่างไร? เดี๋ยวนี้เห็น แล้วได้ยินเกิดขึ้นและมีเห็นไหม ... ไม่มีเห็น ... ตรงกับที่ได้ฟัง ... ไม่ผิดจากที่ได้ฟัง ... แต่ต้องตรงจริงๆ

การฟังแต่ละครั้ง เริ่มที่จะเข้าใจและค่อยๆ มั่นคงขึ้น ไม่ต้องไปทำอะไรเลย ... ความจริงเกิดแล้ว ... จะไปทำอะไรได้?! ... จนกว่าจะมั่นคง ... ค่อยๆ ฟัง ค่อยๆ สะสมความเข้าใจ ... ไม่ลืมในความเป็นจริงของธรรมะว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ

อะไรที่เรียกว่าโลกว่างเปล่า?! ที่ว่าโลกว่างเปล่าคือว่างเปล่าจากตัวตน ... ว่างเปล่าจากของๆ ตน ความละเอียดของความว่างเปล่าคืออย่างไร??

เปลี่ยนความว่างเปล่าให้เป็นไม่ว่างเปล่าได้ไหม?! ... เปลี่ยนไม่ได้ ... จนกว่าจะประจักษ์แจ้งจึงมั่นคงว่าว่างเปล่าจริงๆ เห็นที่เคยเป็นเราเห็นปรากฏว่าเกิดแล้วดับ ว่างเปล่าจากการเห็น เพราะฉะนั้น จะมีเราเห็นไหม?! เริ่มไตร่ตรองแล้วว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ แต่ยังไม่รู้จริงๆ อย่างนั้น แต่พอได้ฟังความจริงก็ได้ไตร่ตรองว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ

ไม่ใช่คำของคนอื่น เป็นสิ่งที่มีจริง เมื่อมีจริงก็ประจักษ์แจ้งความจริงได้ ... มั่นคงในหนทางนี้ เป็นหนทางที่ค่อยๆ สะสมความเข้าใจจากการได้ยินได้ฟังความจริงที่พระพุทธเจ้าทรงแสดง ยิ่งฟังยิ่งเห็นว่าเป็นหนทางที่ยาวไกล เพราะเหตุว่าธรรมะละเอียดลึกซึ้ง ธรรมะจึงไม่ใช่เรื่องรวดเร็วหรือเรื่องฉาบฉวย

เริ่มเข้าใจความลึกซึ้งที่เป็นอริยสัจจธรรม จะไม่ลึกซึ้งได้อย่างไร เป็นเดี๋ยวนี้เอง ไม่ใช่ต้องไปหาอะไรที่ไหนมาเข้าใจสิ่งที่กำลังปรากฏ!!!

ขอเชิญติดตามการสนทนาปัญหาธรรม
โดย อาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์
และคณะอาจารย์ มศพ.

วันอังคารที่ 24 ธันวาคม 2567
เวลา 10.00 - 11.30 น.

Facebook​ : DhammahomeRadio www.facebook.com/share/v/1F1AEb9zL2/?mibextid=Le6z7H

Youtube : มูลนิธิศึกษาและเผยแพร่พระพุทธศาสนา www.youtube.com/live/-8otoh-Txfs?si=51klbJTZGip4jmgR

กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์ด้วยความเคารพยิ่ง

กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์ ด้วยความเคารพยิ่ง

ยินดีในกุศลจิตครับ