พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย เถรคาถา เล่ม ๒ ภาค ๓ ตอน ๓ - หน้าที่ 243

๒. ลกุณฏกเถรคาถา

ว่าด้วยคาถาของพระลกุณฏกเถระ

[๓๖๒] ภัททิยภิกษุอยู่ ณ อัมพาฏการามอันเลอเลิศใกล้ไพร-

สณฑ์ ได้ถอนตัณหาพร้อมทั้งรากขึ้นแล้ว เป็นผู้เจริญ

ด้วยคุณมีศีลเป็นต้น เพ่งฌานอยู่ในไพรสณฑ์นั้น กาม-

โภคีบุคคลบางพวกย่อมยินดีด้วยเสียงตะโพน เสียงพิณ

และบัณเฑาะว์ แต่ความยินดีของพวกเขานั้นไม่ประเสริฐ

ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ ส่วนเรายินดีแล้วในคำสอน

ของพระพุทธเจ้า ยินดีอยู่ที่โคนไม้ ถ้าพระพุทธเจ้าได้

ประทานพรแก่เรา เรารับพรนั้นแล้ว ถือเอากายคตาสติ

อันโลกทั้งปวงพึงเจริญเป็นนิตย์ ชนเหล่าใดถือรูปร่างเรา

เป็นประมาณ และถือเสียงเราเป็นประมาณ ชนเหล่านั้น

ตกอยู่ในอำนาจฉันทราคะ ย่อมไม่รู้จักเรา คนพาลถูก

กิเลสกั้นไว้รอบด้าน ย่อมไม่รู้ภายใน ทั้งไม่เห็นภาย-

นอก ย่อมลอยไปตามเสียงโฆษณา แม้บุคคลผู้เห็นผล

ภายนอก ไม่รู้ภายใน เห็นแต่กายนอก ก็ลอยไปตาม

เสียงโฆษณา ส่วนผู้ใดมีความเห็นไม่ถูกกั้น ย่อมรู้ชัด

ทั้งภายใน และเห็นแจ้งทั้งภายนอก ผู้นั้นย่อมไม่ลอย

ไปตามเสียงโฆษณา.

จบลกุณฏกเถรคาถา

สาธุ