อ.สุจินต์  : ก็หวังว่าจะมีอีกที่หนึ่ง ซึ่งได้ประโยชน์กับทุกคน แพทย์ทั้งทางกาย แล้วก็น่าจะเป็นแพทย์ทั้งทางใจด้วย

หมอกันย์  : หวังอย่างนั้นนะคะ

อ.อรรณพ  : พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็ตรัส "โรค" ไว้ ๒ อย่าง โรคทางกายหนึ่ง แล้วก็โรคทางใจ โรคของจิต ก็คือกิเลส กิเลสเป็นโรค ที่รักษายากมาก

อ.สุจินต์  : ตอนนี้คุณพัชรกันย์เป็นหมอ แล้วเป็นโรคหรือเปล่า?

หมอกันย์  : ก็อาจจะมีโรคแฝงอยู่บ้าง

อ.สุจินต์  : ค่ะ สักโรคได้ไหม?

หมอกันย์  : สักโรคหนึ่ง โรคเครียด คิดว่ามีแน่นอนเลย

อ.สุจินต์  : แต่มีโรคอีกโรคหนึ่ง ซึ่งคุณหมอทั้งหลายไม่รู้จัก ลองคิดสิคะ มีไหม? โรคอะไรเอ่ย ที่คุณหมอทั้งหลายไม่รู้จัก

หมอกันย์  : โรคแห่งธรรมะหรือคะ?

อ.สุจินต์  : โรคใจค่ะ จริงไหม? เป็นก็ไม่รู้ โรคอื่น เป็นยังรู้ ใช่ไหม? แต่โรคนี้ เป็นก็ไม่รู้ น่ากลัวไหม โรคนี้

หมอกันย์  : น่ากลัวมาก 

อ.สุจินต์  : ค่ะ เพราะเป็นก็ไม่รู้ จึงไม่รักษา แต่ว่าเป็น รู้แล้วรักษาได้ แต่โรคชนิดนี้ มียาไหม? รักษาได้ไหม? ลองคิดดู เห็นไหม สิ่งที่เป็นความจริง ถ้าเราไม่ไตร่ตรอง ไม่สนทนากัน ไม่เจอ ไม่พบ ว่าเราสนทนากันเรื่องอะไร แต่เป็นเรื่องจริง ถ้าคิด ทุกคนคิดได้ กำลังเป็นโรคอะไร และโรคนี้รักษาได้ไหม? น่าแปลก ทำไมวิชาแพทย์รักษาได้หมดทุกโรคเลย ไม่ว่าโรคใหม่โรคเก่า โรคข้างหน้าที่จะมาถึง ก็ยังมีความรู้พอจะทันโรค 

แต่โรคนี้ มีแน่นอน แล้วใครรักษาได้ ถ้าไม่รู้ รักษาได้ไหม? เห็นไหม? ทุกโรค ถ้าไม่รู้ รักษาได้ไหม? เพราะฉะนั้น โรคนี้ก็เหมือนโรคอื่นๆ เมื่อไม่รู้ แล้วจะรักษาได้อย่างไร แต่ถ้ารู้ ถ้ารู้ รักษาได้ไหม?

หมอกันย์  : ถ้ารู้ รักษาได้

อ.สุจินต์  : ค่ะ เพราะฉะนั้น ไม่ใช่เรื่องอื่นเลย แต่เป็นความรู้ ความเข้าใจ ที่ไม่เคยรู้มาก่อน ก็สามารถที่จะรักษาโรคที่ทุกคนมี ตั้งแต่เกิดจนตาย และถ้าไม่รักษา ก็เป็นโรคนั้น สะสมสืบต่อไป โรคเรื้อรังที่อันตรายที่สุด

ติดตามบันทึกการสนทนาฉบับเต็ม ได้ที่ลิงก์ด้านล่าง :

ขอบพระคุณ และยินดีในกุศลจิต ค่ะ

ขออนุโมทนาครับ