[เล่มที่ 36] พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต เล่ม ๓ - หน้า 784

ทุติยปัณณาสก์

เทวตาวรรคที่ ๒

๒. อรหัตตสูตร

ว่าด้วยผู้ควรบรรลุ และไม่ควรบรรลุอรหัตตผล

อ่านหัวข้ออื่นๆ ... [เล่มที่ 36]

พระสุตตันตปิฎก อังคุตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต เล่ม ๓ - หน้า 784

๒. อรหัตตสูตร

ว่าด้วยผู้ควรบรรลุ และไม่ควรบรรลุอรหัตตผล

[๓๓๗] ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุยังละธรรม ๖ ประการ ไม่ได้แล้ว ย่อมเป็นผู้ไม่ควร เพื่อทำให้แจ้ง ซึ่งอรหัต ธรรม ๖ ประการเป็นไฉน? คือ ถีนะ ๑ มิทธะ ๑ อุทธัจจะ ๑ กุกกุจจะ ๑ ความไม่มีศรัทธา ๑ ความประมาท ๑ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุยังละธรรม ๖ ประการนี้ ไม่ได้แล้ว ย่อมเป็นผู้ไม่ควร เพื่อทำให้แจ้ง ซึ่งอรหัต.

ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุละธรรม ๖ ประการ ได้แล้ว ย่อมเป็นผู้ควร เพื่อทำให้แจ้ง ซึ่งอรหัต ธรรม ๖ ประการเป็นไฉน? คือ ถีนะ ๑ มิทธะ ๑ อุทธัจจะ ๑ กุกกุจจะ ๑ ความไม่มีศรัทธา ๑ ความประมาท ๑ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุละธรรม ๖ ประการนี้ ได้แล้ว ย่อมเป็นผู้ควร เพื่อทำให้แจ้ง ซึ่งอรหัต.

จบอรหัตตสูตร ๒

* อรรถกถาเป็นวรรคที่ ๗

พระสุตตันตปิฎก อังคุตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต เล่ม ๓ - หน้า 785

อรรถกถาอรหัตตสูตร

พึงทราบวินิจฉัย ในอรหัตตสูตรที่ ๒ ดังต่อไปนี้ :-

บทว่า ปมาทํ ได้แก่ การอยู่อย่างปราศจากสติ.

จบอรรถกถา อรหัตตสูตรที่ ๒