[เล่มที่ 45] พระสุตต้ตตปิฎก ขุททกนิกาย อิติวุตตก เล่ม ๑ ภาค ๔ - หน้า ๘๔

โมหสูตรที่ ๓

จริงอยู่ ความไม่รู้นั้นมีประเภทหลายอย่าง ความไม่รู้ในทุกข์ ความไม่รู้ในเหตุให้ เกิดทุกข์ ความไม่รู้ในการดับทุกข์ ความไม่รู้ในข้อปฏิบัติให้ถึงความดับทุกข์ ท่านกล่าวว่า โมหะ เพราะอรรถว่าเป็นเหตุให้หลง หรือหลงไปเอง หรือเป็นเพียง ความหลงเท่านั้น โมหะนั้นมีความที่จิตมืดเป็นลักษณะ หรือมีความไม่รู้เป็น ลักษณะ มีความไม่แทงตลอดเป็นรส หรือ มีความปกปิดสภาพอารมณ์เป็นรส มี การปฏิบัติหลงลืมเป็นอาการปรากฏ หรือ ปรากฏมืดมัวเป็นอาการปรากฏ มีการ ไม่ใส่ใจเป็นปทัฏฐาน เป็นรากแห่งอกุศลทั้งหมด

ที่มา...

๓. โมหสูตร ว่าด้วยละโมหะได้เป็นพระอนาคามี

ขออนุโมทนาครับ