พระภิกษุเป็นบรรพชิต คือนักบวช ไม่ใช่คฤหัสถ์ การช่วยเหลือสังคมของท่านควรกระทำได้ตามขอบเขตของพระวินัยบัญญัติ ที่พระพุทธองค์ทรงแสดงไว้ เช่น การแนะนำสั่งสอนพระธรรม อันเป็นสัจจธรรมที่มีค่ายิ่ง แนะนำสิ่งที่ควรประพฤติอันจะนำประโยชน์สุขมาให้ แนะนำสิ่งที่ควรเว้นอันจะนำความทุกข์ ความเสื่อมเสียมาให้ทั้งโลกนี้และโลกหน้า เพราะธรรมดาคฤหัสถ์ทั้งหลาย ต้องมีหน้าที่กระทำกิจการงานรับผิดชอบมากไม่มีเวลาศึกษาพระธรรมอันละเอียดลึกซึ้งได้ จึงต้องอาศัยบรรพชิตผู้งดเว้นกิจการงานของคฤหัสถ์แล้ว เพราะท่านมีเวลาศึกษามาก ดังนั้นสิ่งเดียวที่พระภิกษุควรทำการช่วยเหลือสังคมที่ไม่ขัดกับพระวินัยก็คือ สอนธรรมะ ถ้าทำอย่างอื่นอาจขัดกับพระวินัย และไม่ใช่จุดประสงค์ของการบวชเป็นบรรพชิตในพระพุทธศาสนา

หน้าที่ของบรรพชิตคือการศึกษาธรรมะ และการอบรมเจริญวิปัสสนาค่ะ

ขออนุโมทนา

กิจของสงฆ์มี ๒ ประการคือ

๑. คันธธุระ คือ การศึกษาเล่าเรียนพระธรรมวินัย

๒. วิปัสสนาธุระ คือ การอบรมเจริญปัญญา

เพื่อเป็นการสืบทอดดำรงพระศาสนา ขัดเกลากิเลส และเป็นเนื้อนาบุญของโลก

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ