พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม ๓ ภาค ๗ - หน้าที่ 586

[๒๔๗๐] (สรภังคดาบส ทูลว่า) บุคคลควรคบ

หาท่านผู้รู้ทั้งหลาย ละเอียดลออ เป็นพหูสูต ควร

เป็นนักเรียน นักสอบถาม พึงตั้งใจฟังคำสุภาษิตโดย

เคารพ นรชนทำอย่างนี้ จึงจะเป็นผู้มีปัญญา.

ผู้มีปัญญานั้น ย่อมพิจารณาเห็นกามคุณทั้งหลาย

โดยความเป็นของไม่เที่ยง โดยความเป็นทุกข์ และ

โดยความเป็นโรค ผู้เห็นแจ้งอย่างนี้ย่อมละความพอ

ใจ ในกามทั้งหลาย อันเป็นทุกข์ มีภัยใหญ่หลวง

เสียได้.

ผู้นั้นปราศจากราคะแล้ว กำจัดโทสะได้ พึง

เจริญเมตตาจิต อันหาประมาณมิได้ งดอาชญาในสัตว์

ทุกจำพวกแล้ว ไม่ถูกนินทา ย่อมเข้าถึงพรหมสถาน.

สาธุ