เรื่อง ชีวิตที่ประเสริฐ

พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๒ - หน้าที่ 416

ก็ผู้ใดทุศีล มีใจไม่ตั้งมั่น พึงเป็นอยู่

๑๐๐ ปี ความเป็นอยู่วันเดียวของผู้มีศีล มีฌาน

ประเสริฐกว่า (ความเป็นอยู่ของผู้นั้น) .

ก็ผู้ใดมีปัญญาทราม มีใจตั้งมั่น พึงเป็น

อยู่ ๑๐๐ ปี ความเป็นอยู่วันเดียวของผู้มีปัญญา มี

ฌาน ประเสริฐกว่า (ความเป็นอยู่ของผู้นั้น) .

ก็ผู้ใดเกียจคร้านมีความเพียรอันทราม พึง เป็นอยู่ ๑๐๐ ปี ความเป็นอยู่วันเดียวของท่านผู้

ปรารภความเพียรมั่น ประเสริฐกว่าชีวิตของผู้นั้น.

ก็ผู้ใดไม่เห็นความเกิดขึ้นและความเสื่อม

อยู่ พึงเป็นอยู่ ๑๐๐ ปี ความเป็นอยู่วันเดียวของ

ผู้เห็นความเกิดและความเสื่อม ประเสริฐกว่าความ

เป็นอยู่ของผู้นั้น.

ก็ผู้ใดไม่เห็นบทอันไม่ตาย พึงเป็นอยู่

๑๐๐ ปี ความเป็นอยู่วันเดียวของผู้เห็นบทอันไม่

ตาย ประเสริฐกว่าความเป็นอยู่ของผู้นั้น.

ผู้ใดไม่เห็นธรรมอันยอดเยี่ยม พึงเป็น

อยู่ ๑๐๐ ปี ความเป็นอยู่วันเดียวของผู้เห็นธรรม

อันยอดเยี่ยม ประเสริฐกว่าความเป็นอยู่ของผู้นั้น.

สาธุ